Kiła jest klasyfikowana jako klasyczna choroba przenoszona drogą płciową, która może powodować poważne problemy zdrowotne, jeśli nie jest leczona.
Kiła inne dawne nazwy to: syfilis, choroba francuska, (w Rosji „choroba polska”, we Francji „choroba angielska”, w Polsce „choroba niemiecka”), franca, choroba dworska, przydomek dworski a także pod nazwami: choroba sekretna, choroba hiszpańska, przymiot, pudendagra, pani franca, świerzba, dziki świerzb, syf, weneria, katar kanalicowy, ospa miłosna, niemoc kurewników i cudzołożników.
Nazwa syfilis pojawiła się zaś w 1530 roku. Wprowadził ją Girolamo Fracastoro, włoski lekarz i poeta. Nazwa ta pojawiła się w poemacie o zakochanym i zakażonym kiłą pasterzu. Został ukarany chorobą powodującą gnicie ciała.
Kiła dzieli się na etapy (pierwotne, wtórne, utajone i trzeciorzędowe). Z każdym etapem związane są różne oznaki i objawy.
A czym właściwie jest choroba przenoszona drogą płciową ?
Są to infekcje zakażone podczas stosunku płciowego bez zabezpieczenia (pochwy, jamy ustnej, odbytu). Drobnoustroje-patogeny mogą być również przenoszone przez transfuzję krwi, przeszczepy narządów z ciężarnej matki na dziecko. W sumie opisano ponad 20 patogenów , ale najczęstszymi są chlamydie, rzęsistkowica, rzeżączka, zakażenie Mycoplasma genitalium i kiła. Są wywoływane przez pierwotniaki lub bakterie i są potencjalnie uleczalne. Choroby przenoszone drogą płciową obejmują również patologie wirusowe: wirusowe zapalenie wątroby typu B, opryszczkę narządów płciowych, HIV i wirus brodawczaka ludzkiego (HPV).
Przyczyną choroby jest zakażenie treponema pallidum (Treponema pallidum) jest małym mikroorganizmem w kształcie spirali, który w warunkach naturalnych może istnieć i rozmnażać się tylko w organizmie człowieka. Bakteria krętka bladego (łac. Treponema pallidum ssp. pallidum) ma wygląd zakrzywionej spirali, może poruszać się na różne sposoby (translacyjny, obrotowy, zginany i falisty), mnoży się przez podział poprzeczny, jest barwiony barwnikami anilinowymi na bladoróżowy kolor
Krętek blady (łac. Treponema pallidum ssp. pallidum) zdjęcie:
Krętek blady (łac. Treponema pallidum)
Bakteria krętka bladego znajduje optymalne warunki w organizmie człowieka w drogach limfatycznych i węzłach chłonnych, gdzie aktywnie się rozmnaża; pojawia się we krwi w wysokim stężeniu na etapie kiły wtórnej. Bakteria utrzymuje się przez długi czas w ciepłym i wilgotnym środowisku (optymalnie t = 37 ° C, w mokrym nawet do kilku dni) i jest odporny na niskie temperatury (w tkankach zwłok jest zdolny do życia 1-2 dni). Bakteria krętka bladego obumiera po wysuszeniu, podgrzaniu ( do 55 ° C - po 15 minutach, do 100 ° C - natychmiast), po zastosowaniu alkoholu etylowego, środków dezynfekujących, roztworów kwasów, zasad ginie również natychmiast.
Pacjent z kiłą jest zaraźliwy w każdym momencie choroby, zwłaszcza w okresach kiły pierwotnej i wtórnej, której towarzyszą objawy na skórze i błonach śluzowych. Kiła jest przenoszona, gdy osoba zdrowa wchodzi w kontakt z chorym przez wydzieliny (nasienie podczas stosunku, mleko - u kobiet karmiących, ślina podczas pocałunków) i krew (przy bezpośredniej transfuzji krwi, podczas operacji - z personelem medycznym, przy użyciu zwykłej brzytwy, zwykłej strzykawki - z uzależnieni). Główną drogą przenoszenia kiły jest droga płciowa (szacuje się że około 95-98% przypadków). Rzadziej występuje pośrednia droga zakażenia w gospodarstwie domowym poprzez artykuły gospodarstwa domowego i rzeczy osobiste (na przykład od chorych rodziców po dzieci). Zdarzały się przypadki wewnątrzmacicznego przeniesienia kiły na dziecko od chorej matki. Od momentu zakażenia wszystkie płynne substancje biologiczne w ciele zawierają krętki i stanowią zagrożenie dla innych osób mających z nimi kontakt. Pot i mocz pacjenta z chorobą kiłą nie są zakaźne. Do zakażeń kontaktowo-domowych zalicza się również zakażenie zawodowe - kiłą, głównie personelu medycznego, podczas wykonywania zabiegów diagnostycznych i medycznych.
Droga pierwsza to seksualna: zakażenie kiłą występuje podczas niezabezpieczonego kontaktu seksualnego z osobą zakażoną. Jest to główny sposób przenoszenia kiły, ponieważ wydzielina nasienia i pochwy zawiera znaczną ilość bakterii krętka bladego. Kobiety częściej chorują na syfilis, ponieważ obszar penetracji krętka bladego jest większy, a mikro uraz błony śluzowej pochwy bardzo często pojawia się podczas stosunku. Przenoszenie kiły występuje przy każdym seksie: pochwowym, analnym, oralnym. Niemniej jednak stosunek analny jest najbardziej niebezpieczny ze względu na częste występowanie mikrouszkodzeń odbytu i błony śluzowej podczas niego. Dlatego u mężczyzn częściej występuje kiła (z powodu rozprzestrzeniania się związków homoseksualnych). W przypadku homoseksualistów (stanowią ponad 60% wszystkich pacjentów z kiłą), którzy również uprawiają seks oralny, kiła powstaje nie tylko na narządach płciowych i odbytnicy, ale także w jamie ustnej. Pojawienie się określonych owrzodzeń syfilitycznych w jamie ustnej może również wystąpić u partnerów heteroseksualnych, którzy uprawiają seks bez prezerwatywy. Kiła w jamie ustnej jest nie tylko niewidoczna dla partnera, ale także nie powoduje niepokoju u samego pacjenta. Nawet podczas jednego stosunku płciowego z osobą zakażoną kiłą, zakażenie partnera występuje w ponad 50% przypadków. Trzeba mieć na uwadze, że zarażenie kiłą jest możliwe na dowolnym etapie choroby ( dowolne stadia choroby u zainfekowanego pacjenta ). Dlatego nawet w okresie inkubacji osoba zarażona, jeszcze nieświadoma swojej choroby, może stać się źródłem zakażenia syfilisem dla wielu osób, nawiązując z nimi kontakt seksualny pochwowy, analny czy oralny. Trzeba pamiętać że, nawet jeśli przebyło się chorobę kiłę wcześniej można zakazić się ponownie.
Droga druga przenoszenia choroby kiły to może być codzienny sposób, choć mniej powszechny, ale jest to możliwe wśród członków rodziny chorej osoby zarażenie. Krętek blady nie przeżyje długo na przedmiotach użytku codziennego , dlatego przypadki kiły domowej są rzadkie.
Członkowie rodziny osoby chorej na syfilis mogą zostać zarażeni przez:
ręcznik;
sztućce;
kubki i inne przybory;
szczoteczka do zębów;
szminka;
papierosy;
pościel itp.
Droga trzecia zarażenia kiłą, wilgotne środowisko zwiększa żywotność bakterii krętka bladego. Możliwość przeniesienia zakażenia na osoby zdrowe wzrasta wraz z wtórnym okresem choroby. W przypadku kontaktu skórnego, uścisku dłoni możliwa jest infekcja w obecności otwartych owrzodzeń syfilitycznych na ciele osoby chorej i mikro urazach skóry u zdrowej osoby. W przypadku syfilitycznych owrzodzeń, ran na ustach lub w jamie ustnej przenoszenie infekcji jest możliwe poprzez ślinę wraz z pocałunkami na zdrową osobę. Są to bardzo rzadkie przyczyny zarażenia chorobą kiłą ale nie niemożliwe. Przenoszenie bakterii krętka bladego drogą kropelkową lub rozprzestrzenianie się w powietrzu nie występuje. Warunkiem rozwoju kiły domowej jest naruszenie podstawowych zasad higieny.
Droga czwarta zakażenie przenoszone przez krew lub transfuzja krwi. Zakażenie transfuzją krwi od pacjenta z osobą chorą na kiłę jest mało prawdopodobne, ponieważ przed pobraniem jego krwi przeprowadza się wstępne badanie dawcy.
Ta droga zarażenia poprzez krew jest bardziej prawdopodobna dla osób biorących narkotyki, gdy używają jednej wspólnej strzykawki. W życiu codziennym ten sposób może prowadzić do zarażenia syfilisem podczas udostępniania akcesoriów użytku osobistego osoby chorej np.: maszynki do golenia, zestawów do manicure. Na tych przedmiotach mogą pozostać ślady krwi osoby chorej na chorobę przenoszoną drogą płciowa kiłę. Przez krew można również zarazić się kiłą, udzielając pomocy bez gumowych rękawiczek w przypadku pacjenta z kiłą z widoczną raną z krwią.
Ważne jest, aby wiedzieć, w jaki sposób kiła jest przenoszona z chorej matki na dziecko. Ta ścieżka transmisji nazywana jest pionową. Jeśli infekcja występuje w macicy, jest to spowodowane zdolnością bakterii krętka bladego do pokonania bariery łożyska. Zakażenie przez łożysko prowadzi do rozwoju wrodzonej kiły, która może powodować śmierć płodu lub urodzenia martwego płodu. Poronienie częściej występuje w późnej ciąży (w ciągu 5-6 miesięcy). Jeśli śmierć płodu nie nastąpiła, dziecko rodzi się przedwcześnie z objawami wrodzonej kiły. Jeśli dziecko przeżyje, choroba prowadzi do zakłócenia czynności wszystkich narządów i układów w organizmie.
Oprócz transplacentalnej drogi ( droga transplacentarna (śródmaciczna) – placenta – łożysko ) przenoszenia infekcji możliwe jest zakażenie dziecka podczas porodu z powodu kontaktu z krwią matki podczas przechodzenia przez kanał rodny.
Aby zapobiec takiej infekcji, kobieta często jest poddawana zabiegowi chirurgicznemu (wykonuje się cesarskie cięcie).
Możliwe jest również przenoszenie patogenu (bakterii krętka bladego) do dziecka przez mleko matki. Dlatego dzieci urodzone przez matki z chorobą kiłą otrzymują sztuczne karmienie.
Grupa ryzyka osób które mogą zarazić się syfilisem. Wiedząc, jak rozprzestrzenia się choroba, można wyróżnić grupę podwyższonego ryzyka infekcji, która obejmuje:
partnerzy seksualni pacjentów z kiłą;
osoby o różnych orientacjach seksualnych;
osoby często zmieniające partnerów seksualnych;
osoby uzależnione lub nadużywające narkotyków;
osoby zajmujące się prostytucją;
dzieci matek z kiłą;
osoby nadużywające alkoholu (pod wpływem alkoholu często angażują się w nieformalne relacje bez użycia prezerwatywy).
Przebieg kiły jest długi pofalowany, z naprzemiennymi okresami aktywnych i ukrytych objawów choroby. Objawy i dolegliwości są takie same u kobiet i mężczyzn. Wyróżnia się cztery okresy kiły.
Okres inkubacji kiły
Zaczyna się od momentu infekcji, trwa średnio 3-4 tygodnie. Bakterie krętka bladego rozprzestrzeniają się przez naczynia limfatyczne i krwionośne w całym ciele, mnożą się, ale objawy kliniczne nie pojawiają się. Pacjent z kiłą nie jest świadomy swojej choroby, chociaż jest już zainfekowany. Okres inkubacji może się skrócić (do kilku dni) i wydłużyć (do kilku miesięcy). Wydłużenie występuje podczas przyjmowania leków, które nieco inaktywują czynniki wywołujące kiłę.
Kiła pierwotna objawy
Trwa 6-8 tygodni, krętek blady wnika do organizmu przez nienaruszoną błonę śluzową lub niewielkie uszkodzenia skóry. W ciągu kilku godzin powoduje uogólnioną bakteriemię. Pierwszym objawem choroby jest pojawienie się niebolesnej zmiany pierwotnej (affectio primaria), której często towarzyszy powiększenie okolicznych węzłów chłonnych. Pojawia się ona średnio około 3 tygodni od wniknięcia patogenu i utrzymuje się około 2 do 6 tygodni. Następnie goi się samoistnie w ciągu 3–4 tygodni. Typowa zmiana pierwotna powstaje jako bezbolesna grudka, która w krótkim czasie ulega owrzodzeniu, z charakterystycznym podminowaniem jej brzegów.
Może trwać od 2 do 5 lat. Występuje uszkodzenie narządów wewnętrznych, tkanek, pojawienie się uogólnionych wysypek na błonach śluzowych i skórze oraz łysienie. Ten etap kiły występuje w falach, okresy aktywnych objawów ustępują okresom braku objawów.
Kiła trzeciorzędowa objawy
Kiła trzeciorzędowa objawy występują po kilku latach od zakażenia. Przebieg w tym okresie często jest utajony, a na skórze występują zmiany guzkowate (kilaki). Charakteryzuje się nieodwracalnymi zaburzeniami narządów wewnętrznych i układów, zwłaszcza ośrodkowego układu nerwowego. Jest to najcięższy okres kiły, prowadzący do niepełnosprawności i śmierci. Dzielą się na kiłę układu nerwowego - kiłę nerwową i kiłę trzewną, w której uszkodzone są narządy wewnętrzne (mózg i rdzeń kręgowy, serce, płuca, żołądek, wątroba, nerki).
Objawy kiły
Kliniczne objawy kiły, kiła może występować zarówno z charakterystycznymi widocznymi objawami, jak i w postaci utajonej, bez objawów klinicznych.
W „klasycznym” przebiegu infekcji syfilitycznej występują 3 okresy choroby kiły: pierwotny, wtórny i trzeciorzędowy, które sukcesywnie się zastępują. Po zakażeniu następuje okres inkubacji trwający średnio 3-4 tygodnie. Pod koniec okresu inkubacji dochodzi do pierwotnej kiły.
Kiła trzeciorzędowa:
Kiła trzeciorzędowa
Kiła pierwotna objawy
Objawem kiły pierwotnej jest wystąpienie bezbolesnej okrągłej grudki (niebolesnej zmiany pierwotnej (affectio primaria )), na skórze w okolicach wniknięcia bakterii krętka bladego. Grudka może pojawić się między 9 a 90 dniem od zakażenia (najczęściej po 3 tygodniach). Pojawia się ona średnio około 3 tygodnie od wniknięcia patogenu i utrzymuje się około 2 do 6 tygodni. Następnie goi się samoistnie w ciągu 3-4 tygodni. Typowa zmiana pierwotna powstaje jako bezbolesna grudka, która w krótkim czasie ulega owrzodzeniu, z charakterystycznym podminowaniem jej brzegów. Daje jej to charakterystyczną konsystencję chrząstki i stąd nazwa wrzód twardy (łac. ulcus durum), inaczej wrzód Huntera (ulcus Hunteri), owrzodzenie pierwotne (sclerosis initialis). Grudkę można znaleźć na dowolnej części skóry i błon śluzowych (obszar odbytu, jama ustna - usta, kąciki ust, migdałki; gruczoł sutkowy , podbrzusze, palce), ale najczęściej zlokalizowany na narządach płciowych. Zwykle u mężczyzn - na głowie, napletku i czubek główki penisa, wewnątrz cewki moczowej; u kobiet - na wargach sromowych, kroczu, pochwie, szyjce macicy. Grudka ma około 1 cm, ale mogą być karłowate z czarną kropką i gigantyczne ( 4-5 cm). Wrzód może występować jednocześnie w różnych miejscach, w przypadku licznych drobnych urazów skóry i błon śluzowych. Kiedy na migdałkach pojawia się grudka - stan przypomina ból gardła, w którym temperatura ciała jest nie podwyższona, a gardło nie boli. Bezbolesny wrzód pozwala pacjentom tego nie zauważać i nie przywiązuje żadnej wagi do symptomów choroby. W obecnych czasach zmiana pierwotna w chorobie kiły często ma nietypowy wygląd – wpływ na to ma powszechne stosowanie antybiotyków. Zmiana ta najczęściej wymaga różnicowania z zakażeniem wirusem opryszczki, z wrzodem miękkim oraz zakażonymi zmianami urazowymi. W ciągu 5 – 7 dni od pojawienia się owrzodzenia dołącza się powiększenie okolicznych węzłów chłonnych (zwykle pachwinowych), które może utrzymywać się przez wiele miesięcy. Węzły są twarde, niebolesne i nie wykazują tendencji do ropienia. Owrzodzenie może mieć charakter jednostronny i dwustronny, węzły nie są zaczerwienione, nie bolą, mają owalny kształt i mogą osiągnąć wielkość jaja kurzego. Pod koniec okresu pierwotnej kiły rozwija się swoiste zapalenie poliadenii - wzrost większości podskórnych węzłów chłonnych. Pacjenci mogą odczuwać złe samopoczucie, ból głowy , bezsenność , gorączkę, bóle stawów , bóle mięśniowe, zaburzenia nerwicowe i depresyjne. Czas trwania pierwotnego okresu kiły wynosi 6-7 tygodni.
Wtórna kiła objawy
Wtórna kiła występuje średnio 2-3 miesiące po zakażeniu kiłą lub 6-7 tygodni po wystąpieniu objawów kiły pierwotnej. Zaczyna się od pojawienia się wysypki na skórze i błonach śluzowych. Objawem klinicznym wtórnej kiły są wysypki na skórze i błonach śluzowych, które są wszechobecne (kiła wtórna). Wysypce mogą towarzyszyć bóle ciała, ból głowy, gorączka i przypominają przeziębienie. Wysypki wydają się napadowe: trwają 1,5 - 2 miesiące, znikają bez leczenia (wtórna kiła utajona), a następnie pojawiają się ponownie. Pierwsza wysypka charakteryzuje się obfitością i jasnością koloru (wtórna świeża kiła), kolejne powtarzające się wysypki są jaśniejsze, mniej obfite, ale większe i podatne na fuzję (wtórna nawracająca kiła). Częstotliwość nawrotów i czas trwania ukrytych okresów kiły wtórnej są różne i zależą od reakcji immunologicznych organizmu w odpowiedzi na namnażanie krętka bladego.
Wtórna kiła rozpoczyna się 2-4 miesiące po zakażeniu i może trwać od 2 do 5 lat. Charakteryzuje się uogólnieniem infekcji. Na tym etapie dotyczy to wszystkich układów i narządów pacjenta: stawów, kości, układu nerwowego, hematopoezy, trawienia, widzenia, słuchu. Objawem klinicznym wtórnej kiły są wysypki na skórze i błonach śluzowych, które są wszechobecne (kiła wtórna). Wysypce mogą towarzyszyć bóle ciała, ból głowy, gorączka i przypominają przeziębienie.
Wysypki wydają się napadowe: trwają 1,5 - 2 miesiące, znikają bez leczenia (wtórna kiła utajona), a następnie pojawiają się ponownie. Pierwsza wysypka charakteryzuje się obfitością i jasnością koloru (wtórna świeża kiła), kolejne powtarzające się wysypki są jaśniejsze, mniej obfite, ale większe i podatne na fuzję (wtórna nawracająca kiła). Częstotliwość nawrotów i czas trwania ukrytych okresów kiły wtórnej są różne i zależą od reakcji immunologicznych organizmu w odpowiedzi na namnażanie jasnych krętków.
Kiła z okresu wtórnego znika bez blizn i ma różne formy - wysypka, grudki, krosty.
Syfilityczne wysypki to małe, zaokrąglone plamki w kolorze różowym (jasnoróżowym), które nie wznoszą się ponad powierzchnię skóry i nabłonek błon śluzowych, które nie złuszczają się i nie powodują swędzenia, po naciśnięciu stają się blade i znikają na krótki czas. Różowatą wysypkę z kiłą wtórną obserwuje się u 75–80% pacjentów. Powstawanie róży jest spowodowane zaburzeniami w naczyniach krwionośnych, znajdują się one w całym ciele, głównie na tułowiu i kończynach, na twarzy - najczęściej na czole.
Wysypka grudkowa jest zaokrągloną formacją guzkową, wystającą ponad powierzchnię skóry, jasnoróżową z niebieskawym odcieniem. Grudki znajdują się na ciele, nie powodują żadnych subiektywnych wrażeń. Jednak po naciśnięciu sondą guzikową pojawia się ostry ból. W przypadku kiły wysypka grudek z tłustymi łuskami wzdłuż krawędzi czoła tworzy tak zwaną „koronę Wenus”.
Grudki syfilityczne mogą rosnąć, łączyć się ze sobą i tworzyć płytki, zmoknąć. Płaczące grudki erozyjne są szczególnie zaraźliwe, a kiła na tym etapie może być łatwo przenoszona nie tylko przez kontakt seksualny, ale także przez uściski dłoni, pocałunki i używanie zwykłych artykułów gospodarstwa domowego. Krostkowe (krostkowe) wysypki z kiłą są podobne do trądziku lub ospy wietrznej, są pokryte skórką lub łuskami. Zwykle występują u pacjentów z obniżoną odpornością.
Złośliwy przebieg kiły może rozwinąć się u osłabionych pacjentów, a także osób uzależnionych od narkotyków, alkoholików i osób zakażonych wirusem HIV . Kiła złośliwa charakteryzuje się owrzodzeniem kiły grudkowo-ziarnistej, ciągłymi nawrotami, zaburzeniami stanu ogólnego, gorączką, zatruciem, utratą masy ciała.
U pacjentów z wtórną kiłą może wystąpić syfilityczne (rumieniowe) zapalenie migdałków (wyraźne zaczerwienienie migdałków z białawymi plamami, któremu nie towarzyszy złe samopoczucie i gorączka), mogą wystąpić drgawki syfilityczne w kącikach warg i syfilis w jamie ustnej . Występuje ogólne złe samopoczucie, które może przypominać objawy przeziębienia. Typowa dla kiły wtórnej jest uogólnione zapalenie węzłów chłonnych bez objawów stanu zapalnego i bólu.
W okresie kiły wtórnej występują zaburzenia pigmentacji skóry (leukoderma) i wypadania włosów ( łysienie ). Syfilityczna leukoderma objawia się utratą pigmentacji różnych obszarów skóry na szyi, klatce piersiowej, brzuchu, plecach, dolnej części pleców, pod pachami. Rozwój leukodermy wiąże się z syfilitycznym uszkodzeniem układu nerwowego, podczas badania obserwuje się patologiczne zmiany w płynie mózgowo-rdzeniowym. Wypadaniu włosów nie towarzyszy swędzenie. Objawom skórnym wtórnej kiły towarzyszą zmiany w ośrodkowym układzie nerwowym, kościach i stawach, narządach wewnętrznych. Czas trwania kiły wtórnej bez leczenia (lub to nie wystarczy) wynosi średnio 3-5 lat.
Kiła trzeciorzędowa objawy
Kiła trzeciorzędowa rozwija się od 3 do 5 lub więcej lat po zakażeniu u nieleczonych lub nieodpowiednio leczonych pacjentów. W trzeciorzędowym okresie kiły wszystkie objawy ciężkiej przewlekłej ogólnoustrojowej choroby zakaźnej są wyraźnie widoczne, w których występują zmiany w dotkniętych narządach, które naruszają ich normalne funkcjonowanie. U 3-5% pacjentów kiła trzeciorzędowa rozwija się bezpośrednio po kile wtórnej, u 95–97% pacjentów między kiłą wtórną a trzeciorzędową obserwuje się okres utajony. Kiła trzeciorzędowa może rozwinąć się wiele lat po zakażeniu z przebiegiem bezobjawowym. Rozwój trzeciorzędowej kiły ułatwia wiele czynników: brak lub nieodpowiednie leczenie wczesnych postaci kiły, zakażenie osoby we wczesnym dzieciństwie lub starości, obecność u pacjenta ostrych lub przewlekłych chorób (gruźlica, reumatyzm, malaria itp.), ostre lub przewlekłe zatrucia (alkoholizm, uzależnienie od narkotyków, zatrucia przemysłowe itp.), zakażenie wirusem HIV, urazy psychiczne i fizyczne.
Występują poważne naruszenia narządów i układów, wygląd pacjenta jest zniekształcony, staje się niepełnosprawny, w ciężkich przypadkach prawdopodobne jest zgon. Ostatnio częstość kiły trzeciorzędowej zmniejszyła się z powodu leczenia penicyliną; ciężkie formy niepełnosprawności stały się rzadkie.
Wyróżnia się trzeciorzędową czynną (w obecności manifestacji) i trzeciorzędową kiłę utajoną. Manifestacje kiły trzeciorzędowej to kilka nacieków (guzki i dziąsła), podatnych na próchnicę oraz destrukcyjne zmiany w narządach i tkankach. Nacieki na skórze i błonach śluzowych rozwijają się bez zmiany ogólnego stanu pacjentów, zawierają bardzo niewiele jasnych krętków i praktycznie nie są zakaźne. Guzki i dziąsła na błonach śluzowych miękkiego i twardego podniebienia, krtani i owrzodzenia nosa, prowadzące do zaburzenia połykania, mowy, oddychania (perforacja podniebienia twardego, „niewydolność” nosa). Gumowa kiła, rozprzestrzeniająca się na kości i stawy, naczynia krwionośne, narządy wewnętrzne powodują krwawienie, perforacje, deformacje bliznowate, zakłócają ich funkcje, co może prowadzić do śmierci. Wszystkie etapy kiły powodują liczne postępujące zmiany narządów wewnętrznych i układu nerwowego, ich najcięższa postać rozwija się z trzeciorzędową (późną) kiłą.
Diagnoza choroby kiły polega na wykrywaniu obecność (lub jej braku) przeciwciał przeciw antygenom krętka bladego ( powoduje syfilis ). Badanie na obecność kiły polega na pobraniu krwi z żyły tak samo jak podczas zwykłych badań morfologicznych.
Kiła leczenie
Leczenie kiły polega na stosowaniu antybiotyków penicylinowych, na które bakteria krętek blady jest bardzo wrażliwa. W przypadku reakcji alergicznych pacjenta na pochodne penicyliny alternatywnie zaleca się erytromycynę, tetracykliny. W przypadkach późnej kiły dodatkowo zaleca się jod, bizmut, immunoterapię, stymulatory biogenne. Ważne jest ustanowienie kontaktów seksualnych pacjenta z chorobą kiłą czyli osobami zarażonymi, konieczne jest profilaktyczne leczenie potencjalnie zainfekowanych partnerów seksualnych. Pod koniec leczenia wszyscy wcześniej pacjenci z kiłą pozostają pod nadzorem lekarza, aż do całkowitego negatywnego wyniku kompleksu reakcji serologicznych.
Jeśli podejrzewasz że możesz być zarażony kiłą lub innym zakażenie przenoszonym drogą płciową jak najszybciej musisz zgłosić się do poradni dermatologiczno-wenerologicznej.
Zapobieganie zakażeniu się chorobami przenoszonymi drogą płciową, kiłą.
Jednym z podstawowych sposobów nie zarażenia się kiłą jest uprawianie bezpiecznego seksu tzn. powinno się używać prezerwatyw podczas każdego kontaktu seksualnego w czasie seksu i zabaw seksualnych unikanie dzielenia się zabawkami erotycznymi. Choroba kiła może również być przenoszona przez igły dlatego warto zachować podstawowe zasady higieny i używać jednorazowych igieł.
Klasyfikacja ICD-10: A53 - Inne postacie kiły i kiła nie określona
A53.0 - Kiła utajona nie określona, tak wczesna jak i późna
Kiła utajona BNO
Dodatnie kiłowe odczyny serologiczne
A53.9 - Kiła, nie określona
Zakażenia wywołane przez Treponema pallidum BNO
Kiła (nabyta) BNO
Nie obejmuje: kiła BNO jako przyczyna zgonu do 2 roku życia (A50.2)
Jakie są najwcześniejsze objawy kliniczne kiły?
Po okresie inkubacji, który trwa średnio 30 dni (od 9 dni do 6 miesięcy), tzw.pierwotny afekt (twardy wrzód) , od tego momentu rozpoczyna się pierwotny okres kiły. Jego średni czas trwania to 45 dni.
W obecnej sytuacji epidemiologicznej każdy lekarz powinien pamiętać, że jeśli pacjent ma pojedyncze lub liczne elementy nadżerkowe lub wrzodziejące na genitaliach, należy w pierwszej kolejności podejrzewać kiłę i skierować ją do wenerologa w celu jej wykluczenia. Szczególne podejrzenie powinny budzić bezbolesne wady o zaokrąglonych konturach z gęstym naciekiem u podstawy, z wyraźnymi, równymi, nie podważonymi krawędziami, gładkim dnem, skąpą surowiczą wydzieliną, bez oznak zapalenia na obwodzie.
Całkowicie niedopuszczalne jest przepisywanie jakichkolwiek środków zewnętrznych, zwłaszcza środków dezynfekujących i maści antybiotykowych oraz ogólnej antybiotykoterapii, przed ustaleniem diagnozy. To znacznie skomplikuje lub uniemożliwi wykrycie patogenu w dającym się odłączyć afekcie pierwotnym. Ponadto przyjmowanie leków krętobójczych w nieodpowiednich, subterapeutycznych dawkach, bez wyleczenia kiły, pomaga rozwiązać wszystkie jej zewnętrzne objawy i przejście choroby do postaci utajonej. Pacjenci z kiłą utajoną, pozostając groźnymi epidemiologicznie, nie wiedzą nic o swojej chorobie i najczęściej są wykrywane przypadkowo podczas badania serologicznego.
Uwagę pacjenta i lekarza może również przyciągać regionalne zapalenie twardziny- wzrost i stwardnienie węzłów chłonnych sąsiadujących z pierwotnym afektem, który występuje jednocześnie lub kilka dni po jego pojawieniu się. Stwierdzenie jednostronnego lub obustronnego powiększenia grupy węzłów chłonnych (zwłaszcza pachwinowych), które mają gęstą, elastyczną konsystencję, są ruchome, bezbolesne, nie towarzyszą im zmiany skórne, zawsze powinno budzić podejrzenie kiły. W takich przypadkach konieczne jest dokładne zbadanie pacjenta i jego badanie serologiczne. Niedopuszczalne jest przepisywanie pacjentom leczenia (zwłaszcza antybiotyków!) Z powodu „zapalenia węzłów chłonnych o nieznanej etiologii”.
Na 10-14 dni przed końcem pierwszego okresu u pacjentów może wystąpić zapalenie poliadenów i objawy zwiastunowe- osłabienie, zmęczenie, złe samopoczucie, ból głowy, niska gorączka, zaburzenia snu, zaburzenia apetytu, bóle mięśni, stawów, kości (szczególnie w nocy). Objawy te są zwiastunami rychłego pojawienia się uogólnionych wysypek, czyli początku wtórnego okresu kiły.
Okres wtórny rozpoczyna się średnio 2,5 miesiąca po zakażeniu i w większości przypadków trwa od 2 do 4 lat. Jej przebieg charakteryzuje się falistym wzorem ze zmianą okresów manifestacji (nawrotów) okresami stanu utajonego. Wysypki od nawrotu do nawrotu stają się coraz mniej obfite, ale większe, wyblakłe, podatne na gromadzenie się, łączenie i wegetację. Wraz ze wzrostem czasu trwania choroby wydłużają się okresy latencji. Syfilis okresu wtórnego są wysoce zaraźliwy, na ogół charakteryzują się łagodnym przebiegiem bez blizn i atrofii, matowym kolorem, brakiem subiektywnych odczuć, wzrostem obwodowym, prawdziwym polimorfizmem (różyczka, grudki, rzadziej grudkowo-krostkowe). W wtórnym okresie kiły można również zaobserwować takie osobliwe objawy,
Obraz kliniczny zmian skórnych i błon śluzowych z kiłą wczesną nabytą jest bardzo zróżnicowany. Jej przejawy należy odróżnić od objawów wielu chorób skóry. Biorąc pod uwagę, że we wczesnych postaciach kiły może dojść do uszkodzenia układu nerwowego i narządów wewnętrznych, a obraz kliniczny tych zmian nie jest patognomoniczny dla kiły, staje się jasne, jak trudne jest zadanie diagnostyczne dla lekarzy różnych specjalności. Prawdopodobieństwo błędów diagnostycznych będzie mniejsze, jeśli zastosowana zostanie zasada: każdy pacjent przyjęty do szpitala lub ambulatoryjnie musi przejść badanie serologiczne w kierunku kiły.
