Ebola wirus, gorączka krwotoczna jest ostrą wirusową, wysoce zaraźliwą chorobą, charakteryzującą się ciężkim przebiegiem, wysoką śmiertelnością i rozwojem zespołu krwotocznego.
Wirus Ebola został po raz pierwszy zidentyfikowany w równikowej prowincji Sudan i przyległych obszarach Zairu (obecnie Demokratyczna Republika Konga) w 1976 roku. Wirus został wyizolowany w regionie Eboli. To dało jej nazwę.
Wirus Ebola dzieli się na pięć podtypów: sudański, ziryjski, z Wybrzeża Kości Słoniowej, Reston i Bundibugyo. Tylko 4 podtypy wpływają na ludzi. Podtyp Reston charakteryzuje się bezobjawowym przebiegiem. Uważa się, że naturalne rezerwuary wirusa znajdują się w równikowych lasach afrykańskich.
Ebola przenoszona jest poprzez bezpośredni kontakt z płynami ustrojowymi lub wydzielinami ciała chorego. Nie przenosi się przez żywność, wodę ani powietrze. Pracownicy służby zdrowia mogą zarazić się poprzez bliski kontakt z chorym w wyniku kontaktu z wydzielinami ciała pacjenta w ciężkim stadium choroby.
W Afryce infekcja jest również możliwa poprzez kontakt lub zjedzenie zarażonych dzikich zwierząt lub ich zwłok.
Choroba jest wysoce zaraźliwa i przenosi się, gdy wirus wniknie do skóry i błon śluzowych. Najbardziej niebezpieczna jest krew. Personel medyczny jest najbardziej narażony na zakażenie podczas opieki nad chorymi.
Naturalna podatność ludzi jest wysoka. Odporność poinfekcyjna jest stabilna. Nawroty są rzadkie; ich częstotliwość nie przekracza 5%.
Wirus Ebola lub po prostu Ebola to powszechna nazwa wirusów tego samego rodzaju Ebolavirus, członków rodziny filowirusów, które powodują gorączkę krwotoczną Ebola u wyższych naczelnych.
Zgodnie ze swoimi właściwościami morfologicznymi wirus pokrywa się z wirusem Marburg (Marburgvirus), ale różni się antygenowo. Oba te wirusy należą do rodziny filowirusów (Filoviridae). Wirus Ebola dzieli się na pięć podtypów: Sudańczyk, Zair, Wybrzeże Kości Słoniowej, Reston i Bundibugyo. Tylko 4 podtypy wpływają na ludzi. Podtyp Reston charakteryzuje się bezobjawowym przebiegiem. Uważa się, że naturalne rezerwuary wirusa znajdują się w równikowych lasach afrykańskich.
Ebola wirus z Zairu
Ten podtyp został po raz pierwszy odnotowany w Zairze, dlatego otrzymał swoją nazwę. Ma najwyższą śmiertelność sięgającą 90%. Średnia śmiertelność oscyluje wokół 83%. W momencie wybuchu w 1976 r. śmiertelność wynosiła 88%, w 1994 r. – 59%, w 1995 r. – 81%, w 1996 r. – 73%, w latach 2001-2002 – 80%, w 2003 r. – 90%. Pierwsza epidemia została odnotowana 26 sierpnia 1976 roku w małym miasteczku Yambuku. Pierwszym przypadkiem był 44-letni nauczyciel szkolny. Objawy choroby przypominały objawy malarii. Uważa się, że początkowe rozprzestrzenianie się wirusa było ułatwione dzięki wielokrotnemu używaniu igieł iniekcyjnych bez sterylizacji.
Sudański Ebola wirus
Jest to drugi podtyp wirusa Ebola odnotowany mniej więcej w tym samym czasie co wirus Zair. Uważa się, że pierwsza epidemia wybuchła wśród pracowników fabryki w małym miasteczku Nzara w Sudanie. Nosiciel tego wirusa nigdy nie został zidentyfikowany, mimo że zaraz po wybuchu epidemii naukowcy badali obecność wirusa u różnych zwierząt i owadów żyjących w pobliżu tego miasta. Ostatnią epidemię odnotowano w maju 2004 roku. Średnie wskaźniki śmiertelności wynosiły 54% w 1976 roku, 68% w 1979 i 53% w 2000 i 2001 roku.
Ebola wirus Reston
Wirus ten jest klasyfikowany jako typ wirusa Ebola, ale uważa się, że może to być nowy wirus pochodzenia azjatyckiego. Wirus został odkryty podczas epidemii wirusa gorączki krwotocznej małpy (SHFV) w 1989 roku. Stwierdzono, że źródłem wirusa były zielone makaki, które zostały sprowadzone do Niemiec w jednym z laboratoriów badawczych. Następnie epidemie zostały odnotowane na Filipinach, we Włoszech iw USA (Teksas) Chociaż ten podtyp należy do gatunku Ebola, nie jest patogenny dla ludzi. Stanowi jednak zagrożenie dla małp.
Ebola wirus Wybrzeża Kości Słoniowej
Wirus został po raz pierwszy wykryty u szympansów na Wybrzeżu Kości Słoniowej w Afryce. 1 listopada 1994 roku odkryto ciała dwóch szympansów. Sekcja zwłok wykazała obecność krwi w jamach niektórych narządów. Badania tkanek szympansów przyniosły takie same wyniki jak badania tkanek ludzi, którzy w 1976 roku w Zairze i Sudanie zarazili się wirusem Ebola. Później, w tym samym 1994 roku, znaleziono inne zwłoki szympansów, w których znaleziono ten sam podtyp wirusa Ebola. Jeden z naukowców, którzy przeprowadzili autopsję martwych małp, zachorował na Ebolę. Objawy choroby pojawiły się tydzień po sekcji zwłok szympansa. Zaraz potem pacjentkę zabrano do Szwajcarii na leczenie, które po sześciu tygodniach od zakażenia zakończyło się całkowitym wyzdrowieniem.
Ebola wirus Bundibugyo
24 listopada 2007 r. Ministerstwo Zdrowia Ugandy ogłosiło wybuch epidemii eboli w Bundibugyo. Po wyizolowaniu wirusa i przeanalizowaniu go w Stanach Zjednoczonych Światowa Organizacja Zdrowia potwierdziła obecność nowego szczepu wirusa Ebola. 20 lutego 2008 r. Ministerstwo Zdrowia Ugandy oficjalnie ogłosiło zakończenie epidemii w Bundibugyo. W sumie zarejestrowano 149 przypadków zakażenia tym nowym typem wirusa Ebola, z których 37 zakończyło się śmiercią.