Rak sromu objawy diagnostyka leczenie

Choroba

Rak sromu występuje głównie u kobiet w wieku 65-75 lat. Najczęściej jego pojawienie się poprzedzają choroby dermatologiczne, infekcja wirusem brodawczaka ludzkiego.

Guzki w zewnętrznych narządach płciowych kobiety, narośla w postaci guzków lub owrzodzenie o rolkowatych krawędziach - tak może wyglądać złośliwy guz sromu.

Rak sromu może wpływać na łechtaczkę, wargi sromowe, przedsionek lub cewkę moczową. Znacznie rzadziej - gruczoły Bartholina.

Ponieważ guz tworzy się na zewnętrznych narządach płciowych, doświadczony ginekolog onkolog może go podejrzewać na pierwszej wizycie.

Jednym z rzadkich nowotworów złośliwych żeńskiego układu rozrodczego, na który kobiety są bardziej podatne w okresie po menopauzie, jest rak sromu.

Najczęstsze typy raka sromu to :

płaskonabłonkowy;
czerniak - nowotwór o ciemnym kolorze, charakteryzujący się szybkim tempem rozwoju;
bazaloid - częściej u młodych kobiet.

Istotnie rzadziej diagnozowane:

obrzęk gruczołu Bartholina;
rak Pageta;
rak gruczołowy.

Patologia podzielona jest na 4 etapy:

Etap 1: guz ma minimalne rozmiary - do 2 cm.
Etap 2: Nowotwór jest większy niż 2 cm, ale nadal nie wykracza poza srom.
Etap 3: Rak atakuje cewkę moczową, pochwę i węzły chłonne po jednej stronie.
Etap 4: przerzuty pojawiają się w odbytnicy, pęcherzu i innych narządach.

Jakie czynniki mogą wpływać na ryzyko zachorowania na raka sromu?

stosunki seksualne z różnymi partnerami seksualnymi;
wielokrotne aborcje;
palenie tytoniu;
choroby przenoszone drogą płciową;
niski status społeczny;
zagrożenia zawodowe: pralnie, pralnie chemiczne, produkcja niklu, chromu, formaldehydu itp.;
niska odporność organizmu;
otyłość i cukrzyca;
predyspozycje rodzinne;
obecność innych złośliwych guzów narządów płciowych;
przewlekłe zapalenie sromu;
leukoplakia;
brodawki i brodawkowate narośla na sromie.

Obszary anatomiczne są dotknięte rakiem sromu:

duże wargi sromowe;
wargi sromowe mniejsze;
łechtaczka;
uszkodzenie sromu, które wykracza poza jedną lub więcej z powyższych lokalizacji;
srom, część nieokreślona.

Większość raków sromu dotyczy warg sromowych większych (52%).

Drugą najczęstszą lokalizacją raka zewnętrznych narządów płciowych jest łechtaczka (12-20%).

Proces patologiczny w wargach sromowych mniejszych stwierdza się u 7,1% pacjentów, w spoidle tylnym - u 6,4%, w strefie okołocewkowej - u 1,7%, gruczole Bartholina - u 0,2%.

Zmiana wielocentryczna występuje w 20% przypadków.

Guz może mieć postać guzowatej narośli, płaskiego owrzodzenia z wałkowatymi krawędziami lub węzła w grubości tkanek sromu. Guz rozprzestrzenia się na całej długości i poprzez przerzuty do regionalnych węzłów chłonnych (pachwinowych, udowych), a następnie do węzłów chłonnych miednicy.

Rzadko występują izolowane przerzuty w węzłach chłonnych miednicy. Są możliwe, gdy guz zlokalizowany jest w łechtaczce.

U pacjentów z wielkością guza w granicach T1 częstość wykrywania regionalnych węzłów chłonnych wynosi 8,9%, T2 - 25,3-35%, T3 - 31,1-55%.

Rozsiew krwiopochodny (przez krew) raka sromu jest bardzo rzadki.

Objawy raka sromu

Nowotwór złośliwy w 70% przypadków jest zlokalizowany w wargach sromowych, w 15% w łechtaczce, a kolejne 15% w kroczu. Dlatego dość łatwo go wykryć samodzielnie. Kobieta powinna zgłosić się do lekarza jeżeli ma objawy poniższe:

pieczenie, swędzenie, podrażnienie sromu, które niepokoją ataki, najczęściej w nocy;
bolesna, wilgotna, niegojąca się rana na powierzchni genitaliów, zwłaszcza na błonie śluzowej;
guz może wyglądać jak brodawka, przypominająca kalafior;
wraz ze wzrostem nowotworu do objawów dodaje się ciągły ból, w tym podczas oddawania moczu;
pojawia się krwawa wydzielina z domieszką ropy;
węzły chłonne w pachwinie zwiększają się, nowotwór rozprzestrzenia się na pachwinę, cewkę moczową, odbyt.

Dzięki terminowej diagnozie i rozpoczęciu leczenia raka sromu współczesna medycyna daje pozytywne rokowanie w 85% przypadków.

Również ważnymi sygnałami początkującego raka sromu mogą być: rozjaśnienie okolicy skóry sromu w porównaniu z innymi jej częściami, pogrubienie tkanek, pojawienie się zagęszczenia, grudki, brodawkowate formacje na sromie, a także otwarte owrzodzenia.

Diagnozowanie raka sromu

Rozpoznanie raka sromu zwykle nie budzi wątpliwości. Rak to choroba, która może się szybko rozwijać i szybko dawać przerzuty. Im wcześniej guz zostanie zdiagnozowany i zostaną podjęte środki, tym większe są szanse na pełne wyzdrowienie.

Badania do wykonania:

badanie ginekologiczne;
kolposkopia sromu, pochwy i szyjki macicy (synchroniczny rak płaskonabłonkowy tych narządów w obecności raka sromu wynosi około 13%);
badanie cytologiczne;
badanie histologiczne biopsji guza;
USG węzłów chłonnych pachwinowych, udowych i biodrowych;
echoskopia jamy brzusznej i miednicy małej;
badanie rentgenowskie narządów klatki piersiowej.

Zgodnie ze wskazaniami wykonywane są następujące czynności:

biopsja cienkoigłowa węzłów chłonnych pachwinowych i udowych pod kontrolą USG (w przypadku podejrzenia zmiany przerzutowej);
cystoskopia (ze wzrostem błony pęcherza przez guz według ultradźwięków);
rektozygmoskopia (z miejscowo zaawansowanym rakiem sromu lub z dolegliwościami);
komputer, najlepiej rezonans magnetyczny (jeśli trudno jest wyjaśnić rozprzestrzenianie się choroby, ultradźwięki i inne metody);
EKG.

Badania laboratoryjne:

grupa krwi i czynnik Rh;
seroreakcja na kiłę;
HbSAg, pełna morfologia krwi;
ogólna analiza moczu;
biochemiczne badanie krwi (białko całkowite, mocznik, bilirubina, glukoza);
koagulogram (APTT, PT, TV, fibrynogen) - na etapie przygotowania przedoperacyjnego.

Leczenie raka sromu

Wiodące metody leczenia raka sromu są chirurgiczne i łączone (leczenie chirurgiczne + radioterapia).

Tradycyjnym zakresem operacji jest radykalna poszerzona wulwektomia i wycięcie węzłów chłonnych pachwinowo-udowych. Jeśli guz jest mały, to ostatnie można wykonać za pomocą oddzielnych nacięć.

Jednak przy zastosowaniu metod chirurgii plastycznej do pokrywania ubytków sromu w przypadku dużego miejscowego rozrostu guza, skuteczne jest monoblokowe usunięcie kompleksu tkanek, w tym tkanki łonowej, sromu i tkanki udowo-pachwinowej po obu stronach.

Planując objętość i technikę interwencji chirurgicznych, proponuje się następujący algorytm:

w przypadku raka sromu w stadium IA wskazana jest radykalna wulwektomia;
można wykonać szerokie wycięcie guza (1 cm od granicy guza);
limfadenektomia nie jest wymagana.

Leczenie raka sromu w stadium IB

W stadium IB raka sromu z naciekaniem tkanek leżących poniżej od 1 do 5 mm (>1 mm i <5 mm) po stronie zajętej wykonuje się radykalną wulwektomię i limfadenektomię pachwinowo-udową.

U pozostałych pacjentek z rakiem sromu w II i III stopniu zaawansowania wykonano radykalną wulwektomię z obustronnym wycięciem węzłów chłonnych pachwinowo-udowych .

W przypadku obecności przerzutów w odległych regionalnych węzłach chłonnych (T1-3 # 1,2 M0) zaleca się wykonanie dodatkowego wycięcia węzłów chłonnych miednicy lub późniejszego napromieniania węzłów chłonnych pachwinowo-udowych i miednicznych.

Leczenie raka sromu w stadium II

W przypadkach dużego raka sromu w II stopniu zaawansowania, zlokalizowanego w łechtaczce, spoidłach tylnych i/lub kroczu, a także raka szerzącego się do odbytu lub dolnego odcinka odbytnicy i/lub obecności nieoperacyjnych przerzutów w węzłach chłonnych pachwinowo-udowych (sromu raka III-IV stadia), wykazano leczenie skojarzone z przedoperacyjnym napromienianiem ogniska pierwotnego i obszarów przerzutów regionalnych w celu zmniejszenia wielkości guza i stworzenia warunków do późniejszej operacji.

Jeśli guz resztkowy jest duży, możliwe jest wykonanie wulwektomii z resekcją odbytnicy i nałożeniem nienaturalnego odbytu lub wytrzewienie tylne (wytępienie macicy, pochwy i odbytnicy) w połączeniu z limfadenektomią pachwinowo-udową i miedniczną.

Rozwarstwienie węzłów chłonnych miednicy

Wycięcie węzłów chłonnych miednicy wskazane jest w przypadku obecności zmian przerzutowych regionalnych węzłów chłonnych oraz radykalnych operacji na ognisku pierwotnym i okolicy przerzutów regionalnych (R0).

Radioterapia pooperacyjna jest wykonywana w celu zapobiegania miejscowym i regionalnym nawrotom raka sromu. Jest wskazany do nieradykalnego zabiegu chirurgicznego (R1, 2), a także w przypadku przerzutów w odległych węzłach chłonnych.

Radioterapia raka sromu

Jako samodzielna metoda leczenia jest podejmowana u pacjentów nieoperacyjnych z powodu ich ogólnego stanu somatycznego (klasy ryzyka V-VI dla śmiertelnych powikłań po ASA).

W przypadku ogólnych przeciwwskazań do leczenia operacyjnego małego guza powierzchownego warg sromowych większych lub warg sromowych mniejszych (z naciekiem tkanek leżących poniżej 5 mm) wskazana jest śródmiąższowa terapia gamma w łącznej dawce 60 Gy.

Program leczenia nawrotowego raka sromu zależy od rozległości guza:

przy resekcyjnych nawrotach możliwe jest wykonanie powtórnej interwencji chirurgicznej, którą można uzupełnić radioterapią i chemioterapią;
w przypadku nieoperacyjnych nawrotów radioterapię stosuje się w połączeniu z chemioterapią.

Chemioterapia stosowana jest u pacjentów z zaawansowanym lub nawrotowym rakiem sromu, może być uzupełniona radioterapią, przepisaną 10 dni po chemioterapii.

Jakie są perspektywy leczenia pacjentów z RV?

rozszerzone operacje;
operacje połączone;
chirurgia plastyczna i rekonstrukcyjna;
nowe leki do chemioterapii, nowe schematy.

Rak sromu ICD-10: C51 Nowotwór złośliwy sromu

C51.0 - Wargi sromowe większe
Gruczoły przedsionkowe większe (gruczoły Bartholina)
C51.1 - Wargi sromowe mniejsze
C51.2 - Łechtaczka
C51.8 - Zmiana przekraczająca granicę sromu
C51.9 - Srom, nie określone
Zewnętrzne żeńskie narządy płciowe BNO
Srom

Katalog chorób

Choroby kobiece

Objawy choroby

Swędzenie i pieczenie pochwy

Pieczenie sromu

Pieczenie i ból podczas oddawania moczu

Wielokrotne oddawanie moczu

Rak sromu objawy diagnostyka leczenie

Rak sromu występuje głównie u kobiet w wieku 65-75 lat. Najczęściej jego pojawienie się poprzedzają choroby dermatologiczne, infekcja wirusem brodawczaka ludzkiego.

Guzki w zewnętrznych narządach płciowych kobiety, narośla w postaci guzków lub owrzodzenie o rolkowatych krawędziach - tak może wyglądać złośliwy guz sromu.

Rak sromu może wpływać na łechtaczkę, wargi sromowe, przedsionek lub cewkę moczową. Znacznie rzadziej - gruczoły Bartholina.

Ponieważ guz tworzy się na zewnętrznych narządach płciowych, doświadczony ginekolog onkolog może go podejrzewać na pierwszej wizycie.

Jednym z rzadkich nowotworów złośliwych żeńskiego układu rozrodczego, na który kobiety są bardziej podatne w okresie po menopauzie, jest rak sromu.

Najczęstsze typy raka sromu to :

płaskonabłonkowy;

czerniak - nowotwór o ciemnym kolorze, charakteryzujący się szybkim tempem rozwoju;

bazaloid - częściej u młodych kobiet.

Istotnie rzadziej diagnozowane:

obrzęk gruczołu Bartholina;

rak Pageta;

rak gruczołowy.

Patologia podzielona jest na 4 etapy:

Etap 1: guz ma minimalne rozmiary - do 2 cm.

Etap 2: Nowotwór jest większy niż 2 cm, ale nadal nie wykracza poza srom.

Etap 3: Rak atakuje cewkę moczową, pochwę i węzły chłonne po jednej stronie.

Etap 4: przerzuty pojawiają się w odbytnicy, pęcherzu i innych narządach.

Jakie czynniki mogą wpływać na ryzyko zachorowania na raka sromu?

stosunki seksualne z różnymi partnerami seksualnymi;

wielokrotne aborcje;

palenie tytoniu;

choroby przenoszone drogą płciową;

niski status społeczny;

zagrożenia zawodowe: pralnie, pralnie chemiczne, produkcja niklu, chromu, formaldehydu itp.;

niska odporność organizmu;

otyłość i cukrzyca;

predyspozycje rodzinne;

obecność innych złośliwych guzów narządów płciowych;

przewlekłe zapalenie sromu;

leukoplakia;

brodawki i brodawkowate narośla na sromie.

Obszary anatomiczne są dotknięte rakiem sromu:

duże wargi sromowe;

wargi sromowe mniejsze;

łechtaczka;

uszkodzenie sromu, które wykracza poza jedną lub więcej z powyższych lokalizacji;

srom, część nieokreślona.

Większość raków sromu dotyczy warg sromowych większych (52%).

Drugą najczęstszą lokalizacją raka zewnętrznych narządów płciowych jest łechtaczka (12-20%).

Proces patologiczny w wargach sromowych mniejszych stwierdza się u 7,1% pacjentów, w spoidle tylnym - u 6,4%, w strefie okołocewkowej - u 1,7%, gruczole Bartholina - u 0,2%.

Zmiana wielocentryczna występuje w 20% przypadków.

Rzadko występują izolowane przerzuty w węzłach chłonnych miednicy. Są możliwe, gdy guz zlokalizowany jest w łechtaczce.

U pacjentów z wielkością guza w granicach T1 częstość wykrywania regionalnych węzłów chłonnych wynosi 8,9%, T2 - 25,3-35%, T3 - 31,1-55%.

Rozsiew krwiopochodny (przez krew) raka sromu jest bardzo rzadki.

Objawy raka sromu

Nowotwór złośliwy w 70% przypadków jest zlokalizowany w wargach sromowych, w 15% w łechtaczce, a kolejne 15% w kroczu. Dlatego dość łatwo go wykryć samodzielnie. Kobieta powinna zgłosić się do lekarza jeżeli ma objawy poniższe:

pieczenie, swędzenie, podrażnienie sromu, które niepokoją ataki, najczęściej w nocy;

bolesna, wilgotna, niegojąca się rana na powierzchni genitaliów, zwłaszcza na błonie śluzowej;

guz może wyglądać jak brodawka, przypominająca kalafior;

wraz ze wzrostem nowotworu do objawów dodaje się ciągły ból, w tym podczas oddawania moczu;

pojawia się krwawa wydzielina z domieszką ropy;

węzły chłonne w pachwinie zwiększają się, nowotwór rozprzestrzenia się na pachwinę, cewkę moczową, odbyt.

Dzięki terminowej diagnozie i rozpoczęciu leczenia raka sromu współczesna medycyna daje pozytywne rokowanie w 85% przypadków.

Również ważnymi sygnałami początkującego raka sromu mogą być: rozjaśnienie okolicy skóry sromu w porównaniu z innymi jej częściami, pogrubienie tkanek, pojawienie się zagęszczenia, grudki, brodawkowate formacje na sromie, a także otwarte owrzodzenia.

Diagnozowanie raka sromu

Rozpoznanie raka sromu zwykle nie budzi wątpliwości. Rak to choroba, która może się szybko rozwijać i szybko dawać przerzuty. Im wcześniej guz zostanie zdiagnozowany i zostaną podjęte środki, tym większe są szanse na pełne wyzdrowienie.

Badania do wykonania:

badanie ginekologiczne;

kolposkopia sromu, pochwy i szyjki macicy (synchroniczny rak płaskonabłonkowy tych narządów w obecności raka sromu wynosi około 13%);

badanie cytologiczne;

badanie histologiczne biopsji guza;

USG węzłów chłonnych pachwinowych, udowych i biodrowych;

echoskopia jamy brzusznej i miednicy małej;

badanie rentgenowskie narządów klatki piersiowej.

Zgodnie ze wskazaniami wykonywane są następujące czynności:

biopsja cienkoigłowa węzłów chłonnych pachwinowych i udowych pod kontrolą USG (w przypadku podejrzenia zmiany przerzutowej);

cystoskopia (ze wzrostem błony pęcherza przez guz według ultradźwięków);

rektozygmoskopia (z miejscowo zaawansowanym rakiem sromu lub z dolegliwościami);

komputer, najlepiej rezonans magnetyczny (jeśli trudno jest wyjaśnić rozprzestrzenianie się choroby, ultradźwięki i inne metody);

EKG.

Badania laboratoryjne:

grupa krwi i czynnik Rh;

seroreakcja na kiłę;

HbSAg, pełna morfologia krwi;

ogólna analiza moczu;

biochemiczne badanie krwi (białko całkowite, mocznik, bilirubina, glukoza);

koagulogram (APTT, PT, TV, fibrynogen) - na etapie przygotowania przedoperacyjnego.

Leczenie raka sromu

C51.0 - Wargi sromowe większe
Gruczoły przedsionkowe większe (gruczoły Bartholina)
C51.1 - Wargi sromowe mniejsze
C51.2 - Łechtaczka
C51.8 - Zmiana przekraczająca granicę sromu
C51.9 - Srom, nie określone
Zewnętrzne żeńskie narządy płciowe BNO
Srom