Choroba
Rak płuc rozwija się z komórek w różnych tkankach płuc, które zaczynają rosnąć i nienormalnie się dzielić, tworząc guz.
Złośliwe nowotwory płuc mogą mieć różną strukturę histologiczną, w zależności od tego, jak komórki nowotworowe wyglądają pod mikroskopem. W uproszczonej wersji klasyfikacji wyróżnia się dwa główne typy raka płuca: częstszy niedrobnokomórkowy (stanowi około 80-85% przypadków) oraz stosunkowo rzadki drobnokomórkowy (odpowiednio około 15%). przypadków).
Kiedy osoba wdycha powietrze, płuca pobierają tlen i dostarczają go do krwiobiegu w celu transportu do innych narządów i układów. Pochłaniając tlen, komórki organizmu uwalniają dwutlenek węgla. Krwiobieg dostarcza go z powrotem do płuc. Dwutlenek węgla opuszcza ciało podczas wydechu. Płuca zawierają różne typy komórek. Większość z nich to komórki nabłonkowe. Wyścielają drogi oddechowe i tworzą śluz, który nawilża i chroni tkankę płuc. Płuco zawiera również komórki nerwowe, produkujące hormony, krew oraz komórki strukturalne lub pomocnicze.
Rak płaskonabłonkowy jest rodzajem raka niedrobnokomórkowego (NSCLC, non-small cell lung cancer). Stanowi około 30% przypadków złośliwych guzów płuc. Nowotwór rozwija się z nabłonka płaskiego, który tworzy błonę śluzową oskrzeli. Rak płaskonabłonkowy występuje nie tylko w płucach, ale także w innych narządach: skórze, błonie śluzowej jelit itp.
Typ raka płuc niedrobnokomórkowy rozwija się z licznymi zmianami w DNA komórek nabłonkowych, w wyniku których dochodzi do niekontrolowanego podziału komórek i utraty zdolności komórki do apoptozy.
Wyróżnia się następujące typy raka płuc niedrobnokomórkowego:
-
Gruczolakorak - rozwija się z komórek nabłonka gruczołowego, może rozwijać się w kilku obszarach płuc, położonych daleko od siebie, zlokalizowanych w pewnej odległości od dużych oskrzeli i naczyń krwionośnych. W porównaniu z innymi typami raka niepłaskonabłonkowego rozprzestrzenia się powoli. Ta odmiana stanowi około połowy przypadków typu niedrobnokomórkowego.
-
Rak płaskonabłonkowy płuc (naskórek) – rozwija się w wyniku zwyrodnienia pod wpływem dymu tytoniowego i innych toksycznych związków nabłonka rzęskowego błony śluzowej oskrzeli. W plwocinie gromadzi się substancje rakotwórcze, co prowadzi do występowania mutacji genetycznych w komórkach nabłonka płaskiego. Zlokalizowany w drogach oddechowych, występuje w 20-25% przypadków. Charakteryzuje się powolnym rozwojem i bezobjawowymi wczesnymi stadiami, co utrudnia terminową diagnozę.
-
Rak wielkokomórkowy (rak niezróżnicowany) – występuje w 10-15% przypadków, rozwija się w dowolnej części płuc. Szybko się rozprzestrzenia, co tłumaczy trudności w leczeniu.
-
Rak mieszany (gruczołowo-płaskonabłonkowy).
Możliwe czynniki płaskonabłonkowy rak płuca
Czynnikiem ryzyka jest wszystko, co zwiększa prawdopodobieństwo zachorowania na raka. I chociaż czynniki ryzyka często wpływają na rozwój raka, większość z nich nie powoduje bezpośrednio raka. Znajomość czynników ryzyka i omówienie ich z lekarzem może pomóc w podejmowaniu bardziej świadomych wyborów dotyczących stylu życia i opieki zdrowotnej. Niedrobnokomórkowy rak płuca występuje najczęściej u obecnych lub byłych palaczy. Jednak osoby niepalące również mogą być zagrożone.
Następujące czynniki mogą zwiększać ryzyko rozwoju niedrobnokomórkowego rak płuca:
-
Tytoń i palenie. Dym tytoniowy uszkadza komórki płuc, powodując ich nienormalny wzrost. Ryzyko, że palenie doprowadzi do raka, jest wyższe wśród długoterminowych nałogowych palaczy. Regularna ekspozycja na dym z cudzych papierosów, cygar lub fajek może zwiększać ryzyko zachorowania, nawet u osób niepalących. Nazywa się to narażeniem na dym tytoniowy w środowisku lub bierne palenie. Palenie marihuany i papierosów elektronicznych również zwiększa prawdopodobieństwo zachorowania na raka.
-
Azbest. Kryształy przypominające włoski występujące w wielu rodzajach skał są często stosowane jako izolacja ognioodporna w budynkach. Wdychanie włókien azbestowych podrażnia płuca. Wiele badań pokazuje, że połączenie palenia i narażenia na azbest jest szczególnie niebezpieczne. Palacze, którzy pracują z azbestem w takich obszarach, jak przemysł stoczniowy, wydobycie azbestu, izolacja wnętrz lub naprawa hamulców samochodowych, są bardziej narażeni na rozwój niedrobnokomórkowego rak płuca. Stosowanie środków ochrony dróg oddechowych zmniejsza to ryzyko.
-
Radon. Bezbarwny, bezwonny gaz uwalniany z niektórych gleb, skał. Ekspozycja na radon wiąże się ze zwiększonym ryzykiem rozwoju nowotworów złośliwych.
-
Inne substancje. Inne substancje, takie jak gazy lub chemikalia w pracy lub w środowisku, mogą zwiększać ryzyko zachorowania na raka. Działanie promieniowania, arsenu, niklu i chromu również wywołuje raka płuc.
-
Miejsce zamieszkania, miasta są bardzie zanieczyszczone co może wpływać na rozwój nowotworów.
-
Czynniki genetyczne. Niektórzy ludzie mają genetyczne predyspozycje do raka płuc, zwłaszcza te z silną historią rodzinną.
-
Wiek. Im starsza osoba, tym większe prawdopodobieństwo zachorowania.
Klasyfikacja stadiów niedrobnokomórkowego rak płuca
Klasyfikacja opiera się na połączeniu kilku czynników, w tym:
-
Rozmiar i lokalizacja guza
-
Czy guz rozprzestrzenił się na węzły chłonne i/lub inne części ciała.
Istnieje 5 stadiów niedrobnokomórkowego rak płuca: stadium 0 (zero) i stadium I do IV (od 1 do 4). Jednym ze sposobów określenia stadium raka niedrobnokomórkowego jest sprawdzenie, czy chirurg może całkowicie usunąć nowotwór. Aby całkowicie wyeliminować guz, należy go wyciąć wraz z otaczającą go zdrową tkanką.
Rak niedrobnokomórkowy stopień 0
Nazywa się to chorobą in situ, co oznacza, że rak jest „in situ”; nie wrastały w sąsiednie tkanki i nie rozprzestrzeniały się poza płuca.
Rak niedrobnokomórkowy stopień I
Rak płuca w stadium I to mały guz, który nie rozprzestrzenił się na węzły chłonne, co pozwala chirurgowi całkowicie go usunąć. Etap I dzieli się na 2 podetapy w zależności od wielkości guza:
-
Guzy stadium IA nie przekraczają 3 cm Guzy stadium IA dzielą się na IA1, IA2 lub IA3 w zależności od wielkości guza.
-
Guzy stopnia IB 3-4 cm.
Rak niedrobnokomórkowy stopień II
Rak płuca w stadium II dzieli się na 2 podstadia:
-
Rak w stadium IIA to guz o wielkości 4-5 cm bez przerzutów.
-
Rak płuca w stadium IIB to guz (5 cm lub więcej), który rozprzestrzenił się na węzły chłonne. Rak w stadium IIB to onkoproces, który dał przerzuty do węzłów chłonnych. Czasami guzy II stopnia można usunąć chirurgicznie; w innych przypadkach wymagane są dalsze procedury.
Rak niedrobnokomórkowy stopień III
Rak płuca w stadium III dzieli się na stadia IIIA, IIIB lub IIIC. Stopień zaawansowania zależy od wielkości guza i węzłów chłonnych, do których rozprzestrzenił się rak. Ten typ nowotworu nie daje przerzutów do innych odległych części ciała.
W większości przypadków w stadium IIIA, a prawie zawsze w stadium IIIB, guz jest trudny, a czasem niemożliwy do usunięcia chirurgicznego.
Rak niedrobnokomórkowy stopień IV
Stadium IV oznacza, że rak ma przerzuty do więcej niż 1 obszaru w innym płucu, płyn otaczający płuco lub serce lub odległe części ciała przez krwioobieg. Gdy komórki nowotworowe dostaną się do krwiobiegu, rak może rozprzestrzenić się na dowolną część ciałan iedrobnokomórkowy rak płuca NSCLC często daje przerzuty do mózgu, kości, wątroby i nadnerczy. Niedrobnokomórkowy rak płuca w stadium IV dzieli się na 2 podstadia:
-
Rak w stadium IVA – rozprzestrzenił się na klatkę piersiową i/lub 1 obszar poza klatką piersiową.
-
Rak stadium IVB - rozprzestrzenił się poza klatkę piersiową do więcej niż 1 miejsca w 1 narządzie lub do więcej niż 1 narządu.
Ogólnie rzecz biorąc, operacja nie jest skuteczna w większości przypadków w III lub IV stopniu zaawansowania. Guza nie można również usunąć, jeśli ma przerzuty do węzłów chłonnych powyżej obojczyka lub rozrósł się do ważnych narządów w klatce piersiowej (serce, duże naczynia krwionośne lub główna tchawica prowadząca do płuc). W takich sytuacjach lekarz zaleci inne opcje leczenia.
Rak niedrobnokomórkowy nawrót
Nawrót raka to powrót choroby po leczeniu. W przypadku nawrotu dodatkowe metody badawcze pomogą określić stopień choroby. Badania te są zwykle takie same, jak w przypadku wstępnej diagnozy.
Rak niedrobnokomórkowy objawy
Jednym z zagrożeń tego typu raka płuca jest to, że we wczesnych stadiach choroba przebiega bezobjawowo lub powoduje łagodne bolesne objawy podobne do objawów chorób układu oddechowego. Pierwsze objawy raka płuca często zaczynają przeszkadzać choremu, gdy proces nowotworowy jest już w zaawansowanym stadium.
Istnieją cztery charakterystyczne objawy raka płuc:
-
Kaszel początkowo okresowy i suchy, stopniowo utrwala się, staje się mokry, nasilając się w nocy. Plwocina może być mieszana z krwią, wydzieliną, ropą. Intensywność kaszlu zależy od umiejscowienia ogniska i stopnia uszkodzenia oskrzeli.
-
Krwioplucie pojawienie się śladów krwi w plwocinie obserwuje się u około połowy pacjentów w raku płuc, natomiast znaczna ilość krwawych zanieczyszczeń i krwawienia z płuc występują rzadko. Obecność kropli krwi w plwocinie wskazuje na proces rozpadu guza.
-
Gorączka występuje, gdy formacja rozkłada się, stagnacja plwociny w wyniku zwężenia światła oskrzeli, prowadząca do infekcji.
-
Trudności w oddychaniu, duszność rozwija się z powodu zablokowania światła oskrzeli przez nowotwór, w wyniku czego zaburzona jest wentylacja i normalna czynność płuc.
Przy znacznym wzroście guza pojawiają się objawy rzadkie we wczesnych stadiach raka płuc:
-
ból w okolicy klatki piersiowej;
-
zwiększone zmęczenie, osłabienie;
-
utrata apetytu, utrata wagi;
-
ból gardła, trudności w połykaniu;
-
obrzęk szyi i twarzy;
-
chrypka.
W zaawansowanych stadiach niedrobnokomórkowego raka płuca mogą towarzyszyć:
-
ból stawu;
-
obrzęk stawów nadgarstkowych i skokowych;
-
patologiczne zgrubienie kości przedramion i nóg;
-
charakterystyczne pogrubienie palców, palce pałeczkowate.
Rak płuca daje przerzuty na trzy sposoby: limfogenny, krwiopochodny, implantacyjny.
Pierwsza ścieżka jest najbardziej charakterystyczna - do pobliskich węzłów chłonnych płucnych, oskrzelowo-płucnych, bifurkacyjnych, tchawiczo-oskrzelowych, przytchawiczych, przyprzełykowych (przyprzełykowych). W pierwszym stadium przerzutów limfogennych zajęte są węzły chłonne płucne w miejscu podziału oskrzela płatowego na segmentowe. Ponadto proces rozciąga się na węzły chłonne oskrzelowo-płucne wzdłuż oskrzeli płatowych. W trzecim etapie przerzuty występują w węzłach chłonnych korzenia wzdłuż oskrzela głównego i naczyniach korzenia płuca, w węzłach chłonnych tchawiczo-oskrzelowych górnych i dolnych oraz w węzłach chłonnych w pobliżu dolnej ściany niesparowanej żyły. W czwartym etapie w proces zaangażowane są węzły chłonne przytchawicze, wsteczne, przedaortalne, osierdziowe i okołoprzełykowe. Na piątym - nadobojczykowe węzły chłonne.
Przerzuty krwiopochodne łączą się, gdy guz rozrasta się w naczynia krwionośne – w wątrobie, płucach, nerkach, kościach, mózgu i nadnerczach.
Wraz z kiełkowaniem opłucnej możliwe jest przeniesienie komórek nowotworowych wzdłuż opłucnej.
Rak niedrobnokomórkowy rozpoznanie
Rentgen klatki piersiowej pomaga wykryć guza w płucach. Metody diagnostyczne, takie jak CT i MRI, pomagają uzyskać bardziej szczegółowy obraz. W celu zbadania błony śluzowej oskrzeli uciekają się do badania endoskopowego - bronchoskopii. Pomoc w wykrywaniu przerzutów: tomografia PET, radiografia i badanie radioizotopowe kości, USG narządów jamy brzusznej i inne metody diagnostyczne.
Aby potwierdzić obecność komórek nowotworowych w nowotworze, uciekają się do biopsji, badania cytologicznego plwociny.
Niedrobnokomórkowy rak płuca leczenie
Leczenie raka płuc zależy od wielu czynników:
-
Rodzaj raka płuc (niedrobnokomórkowy lub drobnokomórkowy rak płuc);
-
Od wielkości, lokalizacji i rozprzestrzeniania się raka;
-
Od ogólnego stanu zdrowia pacjenta.
Z kolei jakość życia pacjenta będzie zależeć od:
-
Rodzaj raka (niedrobnokomórkowy lub drobnokomórkowy rak płuc);
-
stadium raka;
-
Schematy stosowanej terapii.
U pacjentów z postępującą chorobą raka płuca rokowanie jest złe, niezależnie od rodzaju patologii, a celem leczenia jest raczej paliatywne niż wyleczenie. Z kolei pacjenci z wczesną diagnozą choroby mogą stosować różne terapie i ich kombinacje w nadziei na całkowite wyleczenie.
Na jakość życia pacjentów najczęściej wpływa kaszel, niewydolność oddechowa, krwioplucie i ból w klatce piersiowej. Dlatego zadaniem leczenia jest ich maksymalne ograniczenie, przy czym osłabienie ulegnie zmniejszeniu, poprawi się apetyt i stan emocjonalny.
Niedrobnokomórkowy rak płuca leczenie chirurgiczne
Decyzja o poddaniu się operacji zależy od wielu czynników, w tym lokalizacji guza, rodzaju i stadium nowotworu oraz ogólnego stanu zdrowia pacjenta.
Rodzaj operacji zależy od umiejscowienia guza w płucach i otaczających tkankach. Operacja polegająca na usunięciu tylko niewielkiej części płuca nazywana jest resekcją segmentową lub klinową. Jeśli płat płucny zostanie usunięty, operacja nazywa się lobektomią, a usunięcie całego płuca nazywa się pneumonektomią.
Czasami guz płuca nie może być operowany ze względu na jego wielkość lub lokalizację.
Rak drobnokomórkowy jest uważany za chorobę ogólnoustrojową obarczoną ryzykiem rozległego rozsiewu lub rozprzestrzeniania się już we wczesnym stadium choroby, dlatego leczenie chirurgiczne u większości pacjentów jest nieskuteczne. Dlatego każdy przypadek raka płuca jest rozpatrywany osobno, a operacja nie jest standardowym leczeniem.
Statystycznie, tylko około jedna trzecia przypadków niedrobnokomórkowego rak płuca
może być operowana.
Leczenie chirurgiczne etapami:
-
Niedrobnokomórkowy rak płuca w stadium I (T1N0, T2N0) jest zawsze leczony poprzez resekcję chirurgiczną, gdy tylko jest to możliwe. Najlepsze wyniki obserwuje się u pacjentów w stadium T1N0.
-
Niedrobnokomórkowy rak płuca w stadium II (T1N1,T2N1,T3N0) jest również leczony poprzez resekcję chirurgiczną.
-
Niedrobnokomórkowy rak płuca w stadium III, miejscowo lub regionalnie zaawansowana choroba, która obejmuje duże guzy pierwotne (T3 lub T4) lub powiększenie węzłów chłonnych śródpiersia lub nadobojczykowego (tj. powyżej obojczyka) (tj. zajęte węzły chłonne) (N2 lub N3). W stadiach IIIA i IIIB (T4 lub N3) operacja jest zawsze rozważana, ale nie zawsze możliwa.
Niedrobnokomórkowy rak płuca radioterapia
W przypadku raka płuc radioterapia jest stosowana w celach terapeutycznych lub w celu złagodzenia objawów, ponieważ radioterapia w krótkim czasie zmniejsza ból kości, krwioplucie i zespół ucisku żyły głównej górnej.
Radioterapia jest terapią miejscową z wyboru w przypadku niedrobnokomórkowego rak płuca, jeśli guz nie nadaje się do resekcji z obiektywnych przyczyn medycznych, takich jak słaba czynność płuc.
Pacjenci w I, II stopniu zaawansowania, u których niedrobnokomórkowy rak płuca jest operowalny, ale mają słabą czynność płuc, niedawno przebyty zawał mięśnia sercowego, skłonność do krwawień lub inne przyczyny kliniczne wymagające opóźnienia operacji, mogą być leczeni radioterapią. Całkowita dawka radioterapii pierwotnej skierowana jest na środkową część masy guza przy użyciu tradycyjnego frakcjonowania lub dzielenia radioterapii (30-35 sesji). Czas trwania cyklu to około 6 - 7 tygodni. Celem terapii jest zniszczenie guza pierwotnego, wszystkich widocznych patologicznych węzłów chłonnych oraz ewentualnych mikroskopijnych przerzutów w węzłach chłonnych.
Pacjenci z niedrobnokomórkowego rak płuca w stadium IIIA rzadko są leczeni jedną operacją. W większości przypadków pacjenci ci otrzymują również leki, w tym chemioterapię i/lub radioterapię:
-
Chemioterapia przedoperacyjna (nazywana również terapią neoadjuwantową), a następnie leczenie operacyjne daje najlepsze wyniki u chorych z operowanym NDRP w stadium IIIA. Terapia neoadjuwantowa to rodzaj terapii przeciwnowotworowej, która ma przygotować Pacjenta do operacji wycięcia guza. Po rozpoznaniu choroby i biopsji, podawane są leki, które mogą zmniejszyć nowotwór i zlikwidować mniejsze, często niewidoczne przerzuty. Dzięki temu można przeprowadzić resekcję z szansą na likwidację choroby. Pomaga zmniejszyć guz, co zmniejsza ilość operacji. Terapię adiuwantową podaje się po zabiegu chirurgicznym, aby zapobiec nawrotom poprzez zabicie wszelkich pozostałych komórek rakowych w organizmie.
-
Leczenie zachowawcze (w tym chemioterapia) i radioterapia to standardowe leczenie chorych z niedrobnokomórkowym rakiem płuca w stadium IIIA w dobrym stanie ogólnym funkcjonalnym, jeśli z jakiegoś powodu operacja nie jest możliwa, a także u chorych na niedrobnokomórkowego rak płuca w stadium IIIB.
Chorzy na niedrobnokomórkowego rak płuca w stadium IIIB ze złośliwym wysiękiem opłucnowym są zwykle leczeni jak chorzy w stadium IV z samą chemioterapią.
U pacjentów z niedrobnokomórkowego rak płuca w IV stopniu zaawansowania radioterapia może być stosowana przede wszystkim w celu złagodzenia objawów.
Radioterapia pomaga zmniejszyć:
-
ucisk przełyku (tj. ucisk) i zaburzenia połykania,
-
zespół bólowy wywołany przerzutami do kości,
-
objawy neurologiczne w przerzutach do mózgu,
-
zespół uciskowy żyły głównej górnej.
W przypadku pacjentów z drobnokomórkowym rakiem płuca zlokalizowanym tylko po jednej stronie klatki piersiowej za standard leczenia uważa się chemioterapię, a następnie radioterapię.
Terapia medyczna niedrobnokomórkowego rak płuca
Chemoterapia
Zaawansowane stadia niedrobnokomórkowego raka płuca leczy się głównie chemioterapią. Podobnie jak w przypadku innych nowotworów, w leczeniu raka płuca największą skuteczność daje chemioterapia z kombinacją kilku leków.
Terapia celowana, przeciwciała monoklonalne
Profil skutków ubocznych leków stosowanych w chemioterapii i lekooporność skłoniły naukowców do poszukiwania nowych metod leczenia.
EGFR
W raku płuca stwierdzono nadmierne tworzenie się specjalnego receptora, receptora naskórkowego czynnika wzrostu ( ang. Epithelial Growth Factor Receptor, skrót EGFR ). W normalnych ilościach receptory te zapewniają naprawę komórek. Jeśli jest zbyt dużo EGFR, znacznie przyspiesza to proces podziału komórek, aż staje się on prawie niekontrolowany i tworzy się guz. Wartość EGFR została udowodniona nie tylko w raku płuc, ale także w wielu innych nowotworach – raku okrężnicy, guzach głowy i szyi oraz raku trzustki.
Obecnie stosowane są nowe leki, które działają bezpośrednio przeciwko EGFR komórek nowotworowych, zapobiegając ich aktywacji, a tym samym hamując i ograniczając wzrost guza.
Angiogeneza
Naukowcy od wielu dziesięcioleci pracują nad pomysłem, jak nie tylko walczyć z już uformowanym guzem, ale także „nie dopuścić” do wzrostu i rozwoju nowotworu; zapobiegać powstawaniu przerzutów. Wysiłki zostały zwieńczone sukcesem – powstały przeciwciała, które zapobiegają tworzeniu się naczyń krwionośnych zaopatrujących guz nowotworowy.
Zarówno w guzie, jak iw przerzutach dochodzi do intensywnego tworzenia nowych naczyń. Jest to „standardowe” i determinowane przez same komórki rakowe, mozolnie wydzielające specjalny czynnik wzrostu naczyń krwionośnych ( czynnik wzrostu śródbłonka naczyniowego lub VEGF). Tłumiąc działanie tego czynnika wzrostu, zmniejsza się tworzenie naczyń krwionośnych, a jednocześnie zmniejsza się dostarczanie składników odżywczych i tlenu do komórek nowotworowych. Komórki rakowe dzielą się szybko, więc ich zapotrzebowanie na tlen i budulec jest bardzo duże. Tak więc „głód” wywołany przez przeciwciała ma niszczący wpływ na raka; jego rozwój jest znacznie zahamowany i skomplikowany. Lek nie ma wpływu na dojrzałe naczynia guza nowotworowego. Pozostałe „stare” naczynia rakowe są wykorzystywane do dostarczania cytotoksycznych leków chemioterapeutycznych bezpośrednio do guza i niszczenia komórek rakowych. Inhibitory angiogenezy są zawsze stosowane w połączeniu z lekami chemioterapeutycznymi.
Długość, rokowanie przeżycia w raku płuc
Stopień 0 raka płuc jest uleczalny. Pacjentom pokazano minimalnie inwazyjną operację chirurgiczną – resekcję klinową. Oznacza to, że lekarz usunie niewielki obszar dotkniętej tkanki narządowej.
Pięcioletnia przeżywalność raka płuca w stadium 1 wynosi:
podtyp 1a1 - guz 1 cm lub mniej - 92% ;
podtyp 1a2 - guz od 1 do 2 cm - 82% ;
podtyp 1a3 - guz od 2 do 3 cm - 77%;
podtyp 1b - guz od 3 do 5 cm - 68%.
Na przeżywalność wpływają różne czynniki: wiek, obecność innych chorób, wcześniejsze leczenie, styl życia. Im młodszy pacjent, tym lepsze rokowanie. Całkowity 5-letni wskaźnik przeżycia pacjentów z rakiem płuca w stadium 1, w zależności od wieku, wynosi:
do 50 lat - 83%;
od 50 do 64 lat - 67%;
po 65 latach - 54%.
Guz w płucach w stadium 2 dobrze reaguje na leczenie. Wskaźnik 5-letniego przeżycia w przypadku raka płuca w stadium 2 wynosi:
podtyp 2a - guz od 4 do 5 cm, węzły chłonne nie są dotknięte - 60%;
podtyp 2b - guz od 3 do 4 cm, w węzłach chłonnych znajdują się komórki nowotworowe - 50%.
Rak płuca w stadium III dzieli się na 3 podtypy: 3a, 3b i 3c. Wskaźnik przeżycia dla raka płuc w stadium 3 wynosi:
stadium 3a - w węzłach chłonnych znajdują się komórki rakowe, guz w jednym płucu - 36%;
etap 3b - w węzłach chłonnych znajdują się komórki rakowe, guz w dwóch płucach - 26%;
stadium 3c - guz obejmuje kilka płatów w płucach - 12%.
Rak płuc w ostatnim stadium jest nieuleczalny. Lekarze mogą poprawić samopoczucie danej osoby. Oczekiwana roczna długość życia raka płuca w stadium 4 wynosi:
stadium 4a – przerzuty w jednym narządzie – 15%;
etap 4b - przerzuty w kilku narządach - 1-5%.
Niedrobnokomórkowy rak płuca występuje u 85% pacjentów. Całkowity pięcioletni wskaźnik przeżycia dla osób, u których zdiagnozowano niedrobnokomórkowego raka płuca, wynosi:
na etapie 1 - 70-90%;
na etapie 2 - 56-80%;
na etapie 3 - 25-65%;
na 4 etapach - 10-23%.
Katalog chorób
Objawy choroby