Zwichnięcie stawu biodrowego
Aktualizacja: sobota, Maj 13, 2023 - 22:39
Zwichnięcie stawu biodrowego jest jednym z najczęstszych typów zwichnięć, które powstają w wyniku urazu i zajmuje czwarte miejsce w strukturze zwichnięć różnych okolic anatomicznych. Bezpośrednią przyczyną jest wpływ traumatycznego czynnika na nogę, która ma dużą energię, często obserwowaną w wypadkach samochodowych. Zagrożeni są przede wszystkim mężczyźni w wieku 20-50 lat.
Staw biodrowy tworzy głowa kości udowej i panewka kości miednicy. Jest to rodzaj stawu kulistego - jest to staw kielichowy.
Potężny aparat ścięgnisto-torebkowy stawu biodrowego warunkuje występowanie zwichnięć urazowych o wysokoenergetycznym charakterze urazu. Urazowe zwichnięcia stawu biodrowego powstają w wyniku pośredniego przyłożenia znacznej siły. W tym przypadku kość udowa ze stawami kolanowymi jest rodzajem dźwigni z punktem podparcia, który znajduje się dostawowo.
Niezbędnym warunkiem wystąpienia zwichnięcia jest zgięcie w stawie biodrowym, gdyż przy jego wyprostowaniu staw jest blokowany przez napięcie silnych więzadeł, a dalsze ruchy, zwłaszcza rotacyjne, możliwe są tylko razem z miednicą.
W większości przypadków urazowych zwichnięć dochodzi do cofnięcia głowy kości udowej, jednak rzadkość stanowi zwichnięcie przednie. Przy zwichnięciach często dochodzi do uszkodzenia panewki, co przyczynia się do modyfikacji obrazu klinicznego.
Zwichnięcia stawu biodrowego wymagają natychmiastowej pomocy lekarskiej. Lekarz najpierw przeprowadza badanie kliniczne pacjenta, a następnie wykonuje badanie rentgenowskie miednicy i stawów biodrowych. Radiografia pozwala wizualnie ocenić położenie kości w stawie i wykluczyć uszkodzenie tkanki kostnej.
Główną metodą leczenia jest repozycja zamknięta w warunkach całkowitego rozluźnienia mięśni. Im szybciej zostanie przywrócona anatomiczna pozycja stawu, tym lepsze rokowanie i mniejsze ryzyko wystąpienia działań niepożądanych, w szczególności zniekształcającej choroby zwyrodnieniowej stawów. Po nastawieniu zachowawczym przeprowadza się ocenę funkcjonalną stawu, która ma na celu wyeliminowanie niestabilności. Jeśli zostanie wykryta, wskazana jest interwencja chirurgiczna.
Istnieją różne rodzaje zwichnięć stawu biodrowego, w tym zwichnięcia przednie i tylne. Zwichnięcia przednie mogą być przednio-tylne lub przednio-dolne, a zwichnięcia tylne górne lub tylne dolne. Zwichnięcia tylnego stawu biodrowego są około pięciokrotnie częstsze niż zwichnięcia przednie.
Zwichnięcie stawu biodrowego przyczyny
Zwichnięcie stawu biodrowego jest wynikiem zaburzenia prawidłowego ułożenia elementów stawowych w stawie biodrowym, które powstaje na skutek intensywnego oddziaływania mechanicznego. Przy niewielkim przemieszczeniu głowy kości udowej może dojść do zwichnięcia lub podwichnięcia stawu biodrowego, co wiąże się z ryzykiem uszkodzenia torebki stawowej, ścięgien i więzadeł.
Do możliwych przyczyn zwichnięcia stawu biodrowego należą wypadki drogowe, upadki z wysokości, urazy w pracy lub w sporcie oraz zranienie nogi w wyniku gwałtownego zgięcia przywiedzionej lub zgiętej kończyny dolnej do wewnątrz. Zwichnięcie stawu biodrowego może wystąpić również w warunkach domowych.
Podsumowując, zwichnięcie stawu biodrowego jest poważnym urazem, który może prowadzić do uszkodzenia torebki stawowej, ścięgien i więzadeł. Warto unikać sytuacji, które mogą prowadzić do jego wystąpienia, takich jak intensywne oddziaływanie mechaniczne, upadki z wysokości czy urazy w pracy lub sporcie.
Zwichnięcie stawu biodrowego objawy
Znaczenie objawów zwichnięcia stawu biodrowego zależy od jego rodzaju, który wpływa na ustawienie kończyny. Zwichnięcie tylne charakteryzuje się przywodzeniem, zgięciem i rotacją kończyny przyśrodkowo, jednocześnie powodując łagodne do umiarkowanego skrócenie. Natomiast w przypadku zwichnięcia przedniego, kończyna zwykle jest uprowadzona w stawie biodrowym, unieruchomiona w pozycji rotacji zewnętrznej i lekkiego zgięcia.
Dla dyslokacji w innych lokalizacjach charakterystyczny jest wyraźny zespół bólowy oraz niemożność wykonywania aktywnych ruchów w stawie. Jednakże, gdy występują jednocześnie zmiany kostne, może nie być widocznych typowych pozycji wymuszonych ani zmian w kształcie kończyny. W przypadku zwichnięcia połączonego ze złamaniem dna panewki, minimalne zgięcie stawu biodrowego może być możliwe, a w przypadku wieloodłamowego złamania tylnej ściany jamy może nie dojść do przywodzenia kończyny.
Zwichnięcie stawu biodrowego rozpoznanie
Zwichnięcie stawu biodrowego u dorosłych i dzieci diagnozuje się na podstawie obserwowanych objawów, wyników badań wizualnych oraz specjalistycznych badań diagnostycznych. Lekarz przeprowadza wywiad, aby ustalić potencjalne czynniki ryzyka oraz wykluczyć obecność poważnych urazów, takich jak złamanie panewki lub zerwanie więzadeł.
Podczas diagnostyki stosuje się wiele różnych badań, w tym radiografię, która pozwala na ocenę położenia kości i wykluczenie złamań. W przypadku podejrzenia bardziej zaawansowanej choroby, zalecane jest wykonanie badania MRI, które pozwala na dokładniejszą analizę stawu i określenie przyczyny choroby. W tym celu, za pomocą tomografii uzyskuje się trójwymiarowe, warstwowe obrazy stawu, co jest szczególnie przydatne w przypadku zwichnięć stawów biodrowych.
Metoda ta jest bardziej pouczająca i pozwala na dokładniejszą ocenę stanu wszystkich struktur stawu. Dzięki temu lekarz może lepiej zrozumieć charakter zwichnięcia i dostosować odpowiednie leczenie. Ważne jest jednak, aby przeprowadzić badanie u doświadczonego specjalisty i skonsultować wyniki z lekarzem, który przeprowadził badanie.
Zwichnięcie stawu biodrowego
Leczenie zwichnięcia stawu biodrowego opiera się przede wszystkim na metodzie nastawienia, czyli tzw. repozycji. Polega to na wprowadzeniu głowy kości udowej na jej właściwe miejsce. Procedura ta przeprowadzana jest zwykle w znieczuleniu ogólnym, a kończyna pacjenta zawieszona jest na specjalnym wyciągu. Ortopeda wykonuje specjalne ruchy nogą, aby skierować głowę kości udowej do panewki stawowej. Po przeprowadzeniu repozycji przez pierwsze dwa tygodnie leczenia konieczne jest odciążenie biodra za pomocą wyciągu. Kolejne sześć tygodni pacjent uczy się chodzić z użyciem kuli łokciowych.
W przypadku, gdy repozycja biodra jest niemożliwa lub nieskuteczna, konieczne jest zastosowanie leczenia operacyjnego. W tym przypadku, po operacji, zaleca się początkowe odciążenie biodra na wyciągu przez okres 2-4 tygodni, a następnie naukę chodzenia z użyciem kuli łokciowych przez kolejne 12 tygodni.
Katalog chorób: Choroby układu kostno-stawowego