Alveolitis czyli tzw. suchy zębodół (łac. alveolitis sicca) poekstrakcyjne zapalenie zębodołu
to stan zapalny zębodołu (zębodołów) pozostawionego po ekstrakcji zęba. Ta patologia nie zawsze się rozwija, jej rozwój zależy od wielu czynników. Choroba zapalenie kości zębodołu charakteryzuje się silnym bólem w okolicy otworu powstałego po ekstrakcji, ogólnym osłabieniem, gorączką, bólem głowy, powiększeniem węzłów chłonnych podżuchwowych, nieświeżym oddechem i innymi nieprzyjemnymi objawami.
Suchy zębodół
jest nie tylko bolesny fizycznie, ale także niebezpieczną chorobą. W przypadku braku odpowiedniego leczenia przez kilka dni proces zapalny może skutkować ograniczeniem zapalenia kości i szpiku, ropnym zrostem kości szczęki, po czym konieczna jest ponowna interwencja chirurgiczna. Dzięki terminowej diagnozie patologii i kompetentnej rehabilitacji otworu rokowanie leczenia jest korzystne. Najważniejsze jest, aby wykryć objawy choroby na czas i rozpocząć jej leczenie. Zapalenie kości zębodołu zdjęcie:
Klasyfikacja choroby suchy zębodół
-
Suchy zębodół surowiczy. Początkowy etap choroby pojawia się zwykle 2-3 dni po ekstrakcji zęba. Ta forma charakteryzuje się ciągłym bólem, który zwiększa się wraz z przyjmowaniem pokarmu. Chociaż pacjent nie skarży się jeszcze na złe samopoczucie, jego węzły chłonne nie są powiększone, ale już czuje, że choroba postępuje.
Suchy zębodół surowiczy zdjęcie:
-
Suchy zębodół ropny. W przypadku braku leczenia surowiczej postaci alveolitisu choroba zmienia się w postać ropną. Najczęściej rozpoznawany jest 6-7 dni po ekstrakcji zęba. Bolesnych wrażeń nie można już ignorować, ból nasila się, promieniuje do ucha lub skroni. Badanie dotkniętego obszaru również powoduje silny ból. Ropny suchy zębodół charakteryzuje się brudną szarą płytką wewnątrz otworu, znacznym obrzękiem wokół rany, pogrubieniem wyrostka zębodołowego i innymi problemami. Ogólne samopoczucie pacjenta znacznie się pogarsza. Węzły chłonne powiększają się, stają się bolesne przy badaniu palpacyjnym. Często pacjent nie może nawet jeść ani otwierać ust.
Suchy zębodół ropny zdjęcie:
-
Suchy zębodół przerostowy. Na tym etapie objawy choroby ustępują. Pacjent odnotowuje obniżenie temperatury ciała, poprawę samopoczucia i zmniejszenie bólu. Jednak na etapie przerostu dochodzi do niebezpiecznej proliferacji tkanek, co jest wyraźnie widoczne w badaniu. Po dotknięciu ropa jest uwalniana z obszaru objętego stanem zapalnym, a błona śluzowa nabiera niebieskawego zabarwienia.
Poekstrakcyjne zapalenie zębodołu przyczyny
Choroba zapalenie kości zębodołu może rozwinąć się dopiero po ekstrakcji zęba. Najczęściej dziura powstała po usunięciu goi się w ciągu doby po operacji, a pacjent czuje się lepiej. Ale jeśli zakrzep krwi pokrywający otwartą ranę przesunie się lub odkształci, infekcja może wniknąć do dziury, w tym przypadku rozwija się poekstrakcyjne zapalenie zębodołu. W rezultacie powierzchnia rany goi się przez długi czas, a pacjent cierpi na złożony dyskomfort.
Czynniki predysponujące do rozwój zapalenia kości zębodołu:
-
Urazy chirurgiczne podczas kompleksowego usuwania. Im trudniejsza była operacja, tym wyraźniejsze będzie pooperacyjne zapalenie tkanki kostnej i tym większe prawdopodobieństwo uwolnienia bezpośrednich aktywatorów plazminogenu.
-
Złożone ekstrakcje związane z segmentacją zębów, osteotomią, złuszczaniem płata śluzówkowo-okostnowego. Złożone operacje zwiększają ryzyko rozwoju poekstrakcyjne zapalenie zębodołu 10 razy.
-
Usunięcie zębów mądrości. Gęstsza, mniej unaczyniona tkanka kostna w pobliżu „ósemek” jest podatna na wysychanie zębodołów.
-
Ogólne choroby pacjenta. Alveolitis często występuje na tle współistniejących chorób. Na przykład pacjenci z cukrzycą lub pacjenci z obniżoną odpornością są bardziej podatni na poekstrakcyjne zapalenie zębodołu z powodu zaburzonych procesów gojenia się tkanek.
-
Przyjmowanie doustnych środków antykoncepcyjnych. Estrogen zawarty w tych lekach może pośrednio nasilać proces fibrynolizy, powodując rozpad skrzepu krwi.
-
Palenie tytoniu. Bezpośredni związek między paleniem a poekstrakcyjnym zapaleniem zębodołu został wielokrotnie udowodniony klinicznie. Według badań ryzyko zapalenia zębodołu u palaczy wzrosło 4-5 razy w porównaniu z osobami niepalącymi. Częstość występowania choroby wzrosła o ponad 20% u pacjentów palących 1 paczkę dziennie oraz o 40% u pacjentów, którzy palili bezpośrednio przed i po operacji.
-
Zwichnięcie skrzepu. W przypadku niedokładnego obchodzenia się z otworem po ekstrakcji i podciśnienia (na przykład podczas picia przez słomkę) może rozwinąć się zapalenie kości zębodołu.
-
Infekcje bakteryjne. Dentyści zgadzają się, że infekcje bakteryjne są głównym czynnikiem ryzyka dla suchego zębodołu.
-
Zła higiena jamy ustnej. Częstość występowania poekstrakcyjnego zapalenie zębodołu znacznie wzrasta przy złej higienie jamy ustnej.
-
Nadużywanie środków znieczulających miejscowo. Według niektórych badań nadużywanie środka znieczulającego o wysokim stężeniu środka zwężającego naczynia może wywołać niedokrwienie i utrudnić wypełnienie dołka krwią. Stan ten zwiększa również ryzyko poekstrakcyjne zapalenie zębodołu.
-
Spożywanie gorących, pikantnych lub stałych potraw bezpośrednio po ekstrakcji zęba.
-
Przedostanie się pokarmu do dołka w wyniku nieprzestrzegania zasad higieny jamy ustnej.
-
Obecność próchnicy w sąsiednich zębach.
-
Niewłaściwa pielęgnacja zębodołu pooperacyjnego polegająca na wypłukaniu jamy ustnej, po czym następuje wypłukanie skrzepu krwi stanowiącego barierę przed infekcją i wniknięcie do otworu drobnoustrojów chorobotwórczych.
Skrzep po wyrwaniu zęba:
W rzeczywistości poekstrakcyjne zapalenie zębodołu jest raczej rzadką chorobą. Według statystyk cierpi na nią około 3% pacjentów, którzy przeszli operację ekstrakcji zęba. Częściej gniazdo nie tworzy się prawidłowo po usunięciu siekaczy i zębów trzonowych dolnego rzędu.
Ale suchy zębodół występuje szczególnie często, gdy usuwa się żeby ósemki - dolne zęby mądrości: według ekspertów w około 20% przypadków usunięcie „ósemek” z trudnym ząbkowaniem jest skomplikowane przez poekstrakcyjne zapalenie zębodołu. Ponadto uważa się, że ryzyko rozwoju choroby jest nierozerwalnie związane z wiekiem. Wynika to z faktu spowolnienia metabolizmu, osłabienia odporności i pogorszenia zdolności regeneracyjnych organizmu.
