Zaburzenia opozycyjno-buntownicze

Aktualizacja: niedziela, Maj 28, 2023 - 10:20
Zaburzenia opozycyjno buntownicze

 

Zaburzenie opozycyjno-buntownicze jest uporczywym zaburzeniem zachowania u dzieci i młodzieży, które trwa dłużej niż 6 miesięcy i różni się od zwykłego nieposłuszeństwa. Objawia się poprzez nieposłuszeństwo, negatywizm, lekceważenie zasad, oszustwo i inne podobne zachowania.

Zaburzenie opozycyjno-buntownicze u dzieci charakteryzuje się poważnymi zaburzeniami zachowania, takimi jak agresywność, brak równowagi emocjonalnej, mściwość, gniew, chęć kłótni i drażnienie dorosłych. Głównym objawem tego schorzenia jest sprzeciw wobec dorosłych. Buntownicze i wrogie zachowanie wpływa negatywnie na relacje, powodując trudności zarówno dla krewnych, jak i rówieśników pacjentów.

Normalny rozwój i kształtowanie się osobowości dziecka często towarzyszą okresy kryzysowe, które przejawiają się uporem, samowolą i pragnieniem niezależności. Zaburzenie opozycyjno-buntownicze charakteryzuje się przedłużającym się czasem trwania objawów. Nasilenie zachowań prowokacyjnych prowadzi do problemów i nieprzystosowania społecznego, co wskazuje na obecność patologii.

Zachowania aspołeczne, w których dziecko narusza powszechnie przyjęte normy i zasady, obserwuje się u 5-15% dzieci. Zaburzenie to występuje częściej u chłopców w wieku szkolnym i gimnazjalnym.

Przyczyny powstawania i mechanizmy patogenezy zaburzeń zachowania są złożone i związane z wieloma czynnikami.

Nie zostały jeszcze dokładnie ustalone mechanizmy dziedzicznego predysponowania do tych zaburzeń. Istotny może być temperament ojca lub matki, który wpływa na rozwój reakcji afektywnych i podatność emocjonalną. Rodzice pacjentów często wykazują wyższe wskaźniki alkoholizmu oraz zaburzeń osobowości antyspołecznych.

Rozwój choroby wynika z różnych czynników rodzinnych, społecznych, biologicznych i środowiskowych, w tym:

  • Zachowania antyspołeczne rodziców, rodzina niepełna, nadużywanie alkoholu, nadmierne kontrolowanie, znęcanie się i przemoc, postawa nadopiekuńcza lub nieuważna, nadmierna presja, brak miłości.

  • Opóźnienie w rozwoju mowy i umysłowym, nieadekwatna inteligencja jak na wiek, nadpobudliwość, impulsywność, zaburzenia uczenia się itp.

  • Odrzucenie, zastraszanie, agresja ze strony rówieśników.

  • Cechy psychologiczne, takie jak niska samoocena, poczucie niższości, skłonność do autoafirmacji.

  • Uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego (np. infekcje, urazy), trudna ciąża u matki, powikłania, przedwczesny poród itp.

Niski status społeczny, słabe warunki materialne oraz braki w wykształceniu w rodzinie wielodzietnej predysponują do rozwoju zaburzeń.

Zachowania destrukcyjne rozwijają się na skutek zmian neurobiologicznych, które wpływają na strukturę mózgu, takie jak dysfunkcje neuroprzekaźników odpowiedzialnych za sferę emocji oraz obniżony poziom kortyzolu i tętna.

Zgodnie z teorią psychodynamiczną zaburzenie opozycyjne w postaci negatywizmu i uporu wynika z wewnętrznego konfliktu oraz chęci dziecka do zwiększenia swojej wartości. Takie zachowanie staje się nieświadomą obroną dziecka.

 

Zaburzenia opozycyjno-buntownicze objawy

Objawy i przejawy zaburzenia opozycyjno-buntowniczego najczęściej pojawiają się we wczesnym okresie nauki szkolnej. Objawy tego zaburzenia są różnorodne i obejmują nieposłuszeństwo, upór, demonstracyjne odmawianie spełnienia próśb rodziców oraz nieuzasadnione spory. Konflikty mogą wynikać z codziennych spraw, takich jak higiena osobista czy wyniki w nauce. Dziecko może wykazywać niedbałość, brak organizacji, odmawiać kąpieli lub uczęszczania na zajęcia. Dorosłe uwagi często wywołują wybuchy protestu i irytacji.

Możemy wyróżnić następujące grupy objawów klinicznych:

  • Agresja częste konflikty, celowe okrucieństwo i zadawanie krzywdy innym osobom.

  • Łamanie zasad opuszczanie zajęć, nieobecności, ściąganie, ucieczki z domu, obrażanie słowne nauczycieli i kolegów, żarty i uwagi o negatywnym wydźwięku, wczesna aktywność seksualna.

  • Destrukcyjne zachowanie, które może obejmować niszczenie cudzej własności, profanację i inne działania o charakterze destrukcyjnym.

  • Ciągłe kłamstwa i oszustwa w celu osiągnięcia własnej korzyści. Kradzieże również mogą się zdarzać.

Dziecko z zaburzeniem opozycyjno-buntowniczym stara się kontrastować z dorosłymi, starając się udowodnić swoją wartość i niezależność. Dzieci te często mają obniżone poczucie empatii, a pozytywne emocje mogą prowadzić do wybuchów złości i gniewu. Widzą każde działanie innych osób jako zagrożenie.

W przypadku braku zaburzeń psychicznych, dzieci te często mają trudności w nauce i obserwuje się spadek wyników szkolnych. Często obwiniają innych za swoje niepowodzenia i nieustannie starają się udowodnić coś, co utrudnia nawiązanie zdrowych relacji z rówieśnikami i rodzicami. Ich niestabilne i prowokacyjne zachowanie prowadzi do dysharmonii i dezintegracji relacji, a w końcu do całkowitej utraty kontroli.

Charakterystyczną cechą chorobowego zachowania jest zdolność dzieci do częściowej kontroli nad swoim postępowaniem i wybierania konkretnych sytuacji do wyrażenia protestu. Można wyróżnić trzy stopnie nasilenia zachowania nieposłusznego, zależnie od tego, kiedy i w jakich okolicznościach występuje:

  • Łagodny: zachowanie konfliktowe obserwuje się w jednej konkretnej sytuacji, na przykład w domu z najbliższymi.

  • Umiarkowany: objawy obecne są w dwóch środowiskach (domu i szkole).

  • Ciężki: zachowanie występuje w trzech lub więcej obszarach relacji, dziecko wykazuje wyzywające postępowanie wobec rodziców, nauczycieli i rówieśników.

Brak terapii i korekcji tych zaburzeń może prowadzić do poważnych konsekwencji. Problemy zdrowotne fizyczne mogą obejmować urazy pourazowe, infekcje przenoszone drogą płciową, niedobory odporności, itp. Natomiast powikłania psychiczne mogą manifestować się jako niemożność adaptacji społecznej, trudności w komunikacji, brak przyjaciół, utrudnione relacje z bliskimi, uczucie depresji, samotności, próby samobójcze, uzależnienie od alkoholu, substancji psychoaktywnych, hazardu itp.

W okresie dorastania mogą rozwijać się cechy psychopatyczne, wraz z złością, zazdrością i obojętnością na przyszłość. Zaburzenia zachowania w dzieciństwie mają długoterminowe konsekwencje społeczne, takie jak brak edukacji, trudności w znalezieniu pracy, utrzymaniu się i utrzymaniu rodziny. Osoby cierpiące na zaburzenie opozycyjno-buntownicze często znajdują się w sytuacjach przestępczych, dopuszczają się aktów przemocy i wykroczeń.

W większości przypadków rodzice zwracają się o pomoc do lekarza, gdy zachowanie i działania dziecka wymykają się spod kontroli i mają wpływ na różne sytuacje. Wczesne skierowanie do specjalisty i praca z psychoterapeutą mogą zapobiec dalszemu pogłębianiu się problemu i zapewnić odpowiednie wsparcie.

 

Zaburzenia opozycyjno-buntownicze rozpoznanie

Rozpoznanie zaburzeń zachowania/zaburzeń opozycyjno-buntowniczych opiera się na rozmowie z dzieckiem, obserwacji jego zachowania oraz szczegółowym wywiadzie przeprowadzanym z opiekunami dziecka, uwzględniającym również informacje od innych osób zaangażowanych w opiekę nad dzieckiem, zwłaszcza nauczycieli.

Jeśli psycholog dzieci i młodzieży lub psychiatra podejrzewa, że problemy dziecka mogą mieć związek z zaburzeniami neurologicznymi, może skierować dziecko na odpowiednie konsultacje.

Bardzo pomocne i wskazane jest również przeprowadzenie dokładnego badania psychologicznego, które oceni między innymi rozwój intelektualny dziecka oraz jego zrozumienie norm społecznych.

W procesie diagnostyki różnicowej należy uwzględnić zaburzenia emocjonalne oraz ADHD, z którymi zaburzenia zachowania często współwystępują, a także zaburzenia psychotyczne, chorobę afektywną dwubiegunową oraz zespół stresu pourazowego.

 

Zaburzenia opozycyjno-buntownicze leczenie

Taktyka leczenia zaburzeń opozycyjnych zależy od wieku pacjenta, nasilenia objawów oraz stopnia zagrożenia dla innych osób. Decyzję o konieczności hospitalizacji podejmuje lekarz prowadzący. W leczeniu ambulatoryjnym ważną rolę odgrywa zaangażowanie rodziców oraz wsparcie ze strony rodziny.

Główną i najskuteczniejszą metodą terapeutyczną jest korekcja psychoterapeutyczna. Terapia rodzinna jest prowadzona w formie treningów, które mają na celu normalizację relacji międzyludzkich, naukę interakcji społecznych oraz rozwiązywanie konfliktów, a także przywrócenie komunikacji w komfortowy sposób. Podczas sesji indywidualnych lekarz pomaga pacjentowi radzić sobie z negatywnymi emocjami. Techniki poznawczo-behawioralne służą do kontrolowania emocji i zachowań, a także nauki radzenia sobie z uczuciem złości i innymi reakcjami.

Farmakoterapia stanowi uzupełnienie terapii psychologicznej. Dawkę i czas stosowania leków dobiera się indywidualnie, uwzględniając dominujące objawy, takie jak agresywność, wahania nastroju, wybuchy afektywne i impulsywność. W zależności od potrzeb, lekarz może przepisać neuroleptyki, stabilizatory nastroju, leki przeciwdepresyjne lub leki uspokajające.

Praca psychologa obejmuje spotkania z rodzicami, udzielanie porad, omawianie metod wychowawczych, identyfikację braków w sposobie wychowania oraz analizę związku między zachowaniem dziecka a jego bliskimi.

 

Zaburzenia opozycyjno-buntownicze rokowanie zapobieganie

Rokowanie w przypadku buntowniczego zaburzenia opozycyjnego zależy od terminowości rozpoznania i skuteczności podjętych działań terapeutycznych. W większości przypadków rokowanie jest korzystne: konflikty rodzinne zostają załagodzone, a dziecko znajduje możliwość wyrażania siebie w sposób konstruktywny.

Nie istnieją uniwersalne metody zapobiegania zaburzeniom zachowania. Jednak prawdopodobieństwo progresji choroby można zmniejszyć poprzez szybki dostęp do pomocy psychiatrycznej dziecięcej. Skuteczna terapia i trening psychoedukacyjny przyczyniają się do zapobiegania dalszemu rozwojowi patologii.

Współpraca rodziny, szkoły i służb społecznych, a także wzajemna pomoc, pomagają uniknąć sytuacji konfliktowych i nawiązać lepszą komunikację z rodzicami dziecka. Zapobieganie zaburzeniom zachowania wymaga przyjaznego i uważnego podejścia oraz stabilności emocjonalnej. Należy zachęcać nastolatka do udziału w terapii, poszanowania reguł, współpracy i samokontroli. Ważnym elementem jest również współpraca pomiędzy rodzicami a nauczycielami.

 

Katalog chorób: Choroby wieku dziecięcego, Choroby i zaburzenia psychiczne

Dziękujemy za przeczytanie artykułu lub obejrzenie zdjęć. Jesteśmy grupą entuzjastów medycyny, która pisze artykuły, by dzielić się wiedzą i najnowszymi odkryciami w dziedzinie opieki zdrowotnej. Naszym celem jest edukowanie i informowanie zarówno specjalistów jak i szeroką grupę czytelników.

Choroby informacje opisy zdjęcia =>> www.twojachoroba.pl

 

ZOBACZ ZDJĘCIA CHORÓB SKÓRNYCH NA ...