Marskość sromu, dystrofia sromu

Marskość sromu (łac. kraurosis vulvae) jest przewlekłą zmianą zapalną skóry zewnętrznych narządów płciowych, która powoduje u kobiety/dziewczyny silny dyskomfort psychiczny i fizyczny.

Marskość sromu nazywana jest też dystrofia sromu lub liszajem twardzinowym. Jest przewlekłą chorobą okolicy odbytowo-płciowej, prowadzącą do zmian dystroficznych.

Liszaj twardzinowy sromu zdjęcie:

Marskość sromu zdjęcie:

Dystrofia sromu zdjęcie:

Marskość sromu może rozwinąć się w każdym wieku kobiety. Jednak do grupy ryzyka najczęściej wpadają:

• Dziewczęta z niezidentyfikowaną czynnością menstruacyjną (przed okresem dojrzewania);

• Kobiety po uporczywym ustaniu miesiączki na tle zaniku jajników (postmenopauza).

Dystrofia sromu, która rozwinęła się przed okresem dojrzewania, może ustąpić samoistnie wraz z początkiem miesiączki.

Początkowe etapy procesu dystrofii sromu przebiegają bezobjawowo. Jednak postępująca progresja zmiany dystroficznej okolicy odbytowo-płciowej prowadzi do pogorszenia stanu i silnego dyskomfortu. Ponadto marskość sromu zwiększa ryzyko zachorowania na raka. Przewlekły proces zapalny w połączeniu z dystrofią zwiększa prawdopodobieństwo rozwoju raka płaskonabłonkowego, a im starsza kobieta, tym bliższy jest ten związek przyczynowy.

Marskość sromu może być dwojakiego rodzaju:

• Marskość sromu pierwotna gdy nie można ustalić najbardziej prawdopodobnej przyczyny;

• Marskość sromu wtórna który rozwija się na tle chorób autoimmunologicznych.

Żeńskie narządy rozrodcze obejmują piersi, srom, jajniki, macicę i inne struktury miednicy. W okolicy moczowo-płciowej znajdują się zewnętrzne narządy płciowe: pochwa, cewka moczowa, gruczoły, łechtaczka, wargi sromowe duże i małe. Główne funkcje sromu obejmują transport plemników do jajowodów i wydalanie moczu przez cewkę moczową. Ze względu na swoje położenie, ten obszar anatomiczny jest narażony na niekorzystne wpływy, takie jak infekcje i urazy.

Skóra żeńskich zewnętrznych narządów płciowych składa się z trzech części. Funkcje osłon zewnętrznych obejmują ochronę narządów wewnętrznych przed wpływami zewnętrznymi, termoregulację i pocenie się. Choroby skóry sromu powstają na skutek czynników zewnętrznych i endogennych, w tym inwazji drobnoustrojów chorobotwórczych, zaburzeń metabolicznych i chorób układu odpornościowego.

Struktura skóry sromu:

• Naskórek jest najbardziej zewnętrzną częścią utworzoną przez nabłonek warstwowy zrogowaciały. Martwe komórki warstwy powierzchniowej pełnią funkcję barierową, natomiast warstwa podstawna jest niezbędna do regeneracji tkanek.

• Skóra właściwa to warstwa środkowa, która obejmuje gruczoły, mieszki włosowe, włókna mięśniowe i naczynia krwionośne.

• Tkanka podskórna, złożona głównie z tkanki tłuszczowej. Ta część skóry sromu chroni narządy wewnętrzne przed naprężeniami mechanicznymi i zmianami temperatury.

Błona śluzowa zewnętrznych narządów płciowych ma inną strukturę. Nabłonek płaskonabłonkowy w tej okolicy nie ulega rogowaceniu. Obecność dużej liczby gruczołów jest niezbędna do produkcji śluzu. Substancja ta przyczynia się do obrony immunologicznej i ułatwia proces kopulacji. Błona śluzowa i skóra sromu zawierają składniki układu odpornościowego.

Marskość sromu jest chorobą polietiologiczną.  Chorobą polietiologiczna - wiele schorzeń może prowadzić do jej powstania.  Zmiany dystroficzne w skórze są specyficzną odpowiedzią tkanek na czynniki zewnętrzne i wewnętrzne. Może to być samodzielna choroba lub powikłanie innych stanów chorobowych, takich jak zaburzenia endokrynologiczne lub infekcja.

Możliwe przyczyny marskość sromu:

• Choroby narządów wydzielania wewnętrznego. Gruczoły dokrewne wydzielają hormony kontrolujące rozwój i funkcje narządów. Brak hormonów płciowych może prowadzić do zwyrodnienia skóry sromu. Również taka choroba jest często diagnozowana na tle chorób nadnerczy, tarczycy i jajników.

• Zakażenie wirusem brodawczaka ludzkiego lub HPV. Jest to choroba przenoszona drogą płciową. Inwazja wirusa do nabłonka skóry i błon śluzowych narządów płciowych (głównie w szyjce macicy) prowadzi do dysplazji tkanek i powstawania brodawczaków. Marskość sromu może być konsekwencją długotrwałego zakażenia HPV. Połączenie zmian dystroficznych w obrębie sromu z inwazją wirusa brodawczaka ludzkiego istotnie zwiększa ryzyko złośliwości tkanek.

• Inne choroby zakaźne, w tym wirus opryszczki i rzeżączka. Mikroorganizmy chorobotwórcze uszkadzają tkanki i powodują przewlekły stan zapalny. Oddzielne badania marskość sromu z wirusowym zapaleniem wątroby typu C, boreliozą.

• Choroby autoimmunologiczne, w których system obronny organizmu atakuje własne tkanki.

Marskość sromu możliwe przyczyny:

• Dziedziczność. Choroby skóry i układu rozrodczego wykryte u bliskich krewnych wskazują na zwiększone ryzyko zachorowania. Atrofia sromu może być spowodowana mutacjami genetycznymi, które są dziedziczone.

• Cukrzyca typu 1, choroba Leśniowskiego-Crohna, reumatoidalne zapalenie stawów i inne choroby spowodowane chorobami autoimmunologicznymi.

• Przewlekłe infekcje skóry i narządów układu rozrodczego.

• Przeprowadzanie zabiegów diagnostycznych i terapeutycznych w obrębie zewnętrznych narządów płciowych.

• Trwałe urazy skóry sromu, takie jak skaleczenia, skręcenia i oparzenia.

• Czynniki psychogenne: uporczywe obniżenie nastroju, niepokój i przewlekły stres.

• Otyłość i choroby metaboliczne.

• Nadwrażliwość układu odpornościowego, objawiająca się reakcjami alergicznymi.

Dokładne przyczyny zmian dystroficznych w obrębie sromu u kobiet nie są znane. Wyeliminowanie głównych czynników ryzyka choroby jest doskonałym sposobem profilaktyki.

Dystrofia sromu jest przewlekłą chorobą zewnętrznych narządów płciowych u kobiet, objawiającą się zmianami dystroficznymi w tkankach. U kobiet cierpiących na marskość sromu dochodzi do zgrubień i deformacji skóry w okolicy pochwy i warg sromowych. Uszkodzenie błony śluzowej narządów prowadzi do dysfunkcji sromu. W niektórych przypadkach dochodzi do przerostu blizn tkanki łącznej, które zniekształcają srom. Choroba może rozwijać się przez wiele lat.

Etapy rozwoju dystrofia sromu:

• Pierwszy etap marskość sromu. W skórze i błonach śluzowych narządów płciowych występują pierwotne zmiany związane z niedostatecznym ukrwieniem tkanek i procesem zapalnym. Kobiety skarżą się na zaczerwienienie i obrzęk sromu.

• Drugi etap marskość sromu. Zwiększa się rogowacenie zewnętrznego nabłonka narządów płciowych, pojawia się rogowacenie. Inne objawy tego etapu ginekolodzy obejmują zmianę pigmentacji zewnętrznej powłoki, łuszczenie się skóry. Występuje deformacja warg sromowych dużych i małych.

• Trzeci etap marskość sromu. Dotknięty nabłonek sromu jest aktywnie zastępowany przez tkankę łączną (blizny). Atrofia tkanek prowadzi do dysfunkcji narządów. Rozmiar warg sromowych zmniejsza się, wejście do pochwy zwęża się. Kobiety skarżą się na dyskomfort podczas oddawania moczu.

Marskość sromu występuje najczęściej u kobiet w wieku powyżej 30 lat. Po menopauzie wzrasta prawdopodobieństwo rozwoju choroby. Uszkodzenie skóry sromu może prowadzić do zakaźnego uszkodzenia tkanki.