Haemophilus influenzae typu B (Hib) to bakteria zdolna wywoływać ciężkie infekcje, takie jak zapalenie płuc, zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, posocznicę (sepsę), a także inne groźne choroby, w tym zapalenie nagłośni, skóry lub stawów. Bakteria ta stanowi szczególne zagrożenie dla małych dzieci i osób o osłabionym układzie odpornościowym.
Bakteria Haemophilus influenzae została po raz pierwszy opisana w 1892 roku i przez pewien czas mylnie zidentyfikowana jako przyczyna grypy (łac. influenza). Później jednak zidentyfikowano sześć głównych typów serologicznych, które różnią się składem otoczki bakteryjnej lub jej brakiem. Wśród tych typów znajdują się szczepy bezotoczkowe, niepoddające się typowaniu (ang. nontypeable), oznaczone literami od "a" do "f". Spośród nich szczególne znaczenie kliniczne mają typ b bakterii (Hib) oraz szczepy bezotoczkowe. Szczepy Haemophilus influenzae typu b są główną przyczyną zachorowań u noworodków oraz dzieci poniżej 6. roku życia, podczas gdy szczepy bezotoczkowe najczęściej powodują zakażenia błon śluzowych. Haemophilus influenzae to patogen, który atakuje wyłącznie ludzi i rozprzestrzenia się drogą kropelkową lub poprzez bezpośredni kontakt z wydzielinami lub wydalinami.
Szczepy bezotoczkowe kolonizują górne odcinki układu oddechowego u około 75% zdrowych dorosłych, ale występuje okresowa zmienność w tych szczepach, gdzie niektóre są zastępowane innymi. Natomiast Haemophilus influenzae typu b powoduje zakażenia układowe, przenosząc się krwią z układu oddechowego do odległych miejsc, takich jak opony mózgowe, kości czy stawy. Ważnym czynnikiem wpływającym na zjadliwość tej bakterii jest jej otoczka, która umożliwia jej uniknięcie ważnych etapów odpowiedzi immunologicznej, co sprzyja rozprzestrzenianiu infekcji. Natomiast bezotoczkowe szczepy Haemophilus influenzae wywołują choroby na skutek lokalnej inwazji błon śluzowych, najczęściej powodując zapalenie ucha środkowego oraz zapalenie oskrzeli.