Wirusowe zapalenie wątroby typu D, nazywane popularnie "zapaleniem wątroby typu delta", stanowi wirusową infekcję wątroby (HDV). Przenosi się jedynie na osoby zakażone równocześnie wirusem zapalenia wątroby typu B. Infekcja wirusowym zapaleniem wątroby typu D następuje, gdy krew lub inne płyny ustrojowe osoby zarażonej dostają się do organizmu osoby niezarażonej. Objawy tej choroby mogą przebiegać w postaci ostrej, krótkotrwałej infekcji lub przewlekłej, długotrwałej choroby. Niestety, wirusowe zapalenie wątroby typu D może prowadzić do poważnych schorzeń i chorób, które mają zdolność do trwałego uszkodzenia wątroby lub nawet spowodowania śmierci.
Ludzie mogą zarazić się jednocześnie zarówno wirusem zapalenia wątroby typu B, jak i wirusem zapalenia wątroby typu D (co nazywa się "koinfekcją"), lub mogą zarazić się wirusem zapalenia wątroby typu D po wcześniejszym zakażeniu wirusem zapalenia wątroby typu B (co jest znane jako "nadkażenie"). Należy zaznaczyć, że obecnie nie istnieje szczepionka zapobiegająca wirusowemu zapaleniu wątroby typu D. Jednak szczepienie przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu B jest skutecznym sposobem ochrony przed potencjalnym zakażeniem wirusem zapalenia wątroby typu D.
Wirus zapalenia wątroby typu D, znany również jako HDV (z ang. Hepatitis D Virus) lub wirus delta, jest małym, kolistym wirusem RNA o średnicy 36 nm. Jego genom składa się z pojedynczej, ujemnie polarności nici RNA, co czyni go najmniejszym genomem występującym w wirusach ludzkich i zwierzęcych. HDV jest zdolny do namnażania się tylko w organizmach zainfekowanych wirusem zapalenia wątroby typu B (HBV). Istnieje ścisły związek między tymi dwoma wirusami, wynikający z faktu, że HDV nie koduje białka osłonki HBsAg. Genom wirusa HDV otoczony jest:
Antygenem powierzchniowym wirusa HBV (HBsAg)
Nukleoproteiną HDAg
HDV przenosi się drogą pozajelitową przez zakażone igły, strzykawki, narzędzia chirurgiczne i stomatologiczne, a także podczas przetaczania krwi zakażonej wirusami oraz kontaktu z zakażonymi wydzielinami organizmu, takimi jak sperma czy śluz szyjkowy. Nie występuje w kale, ślinie ani łzach.