Torbiel pęcherzykowa jajnika objawy leczenie

Torbiel pęcherzykowa jajnika
Choroba

 

Torbiel pęcherzykowa jajnika to łagodna formacja, głównie składająca się z niepękniętego pęcherzyka dominującego. W przypadku wielokrotnego pojawienia się cyst pęcherzykowych mówimy o zespole policystycznych jajników, który występuje u kobiet w wieku rozrodczym.

Torbiel pęcherzykowa jajnika to formacja o charakterze łagodnym, która powstaje z dominującego pęcherzyka, kiedy nie dochodzi do owulacji. Wzrost jej rozmiaru jest efektem przesiąkania płynu z naczyń krwionośnych lub jego stałego wydzielania przez komórki nabłonka ziarnistego. Torbiele te najczęściej pojawiają się u kobiet w wieku rozrodczym, ale rzadziej mogą również występować w okresie menopauzy lub być obecne od urodzenia. W dziedzinie ginekologii, torbiele pęcherzykowe stanowią ponad 70% wszystkich torbieli jajnikowych.

Makroskopowo, torbiel pęcherzykowa jajnika prezentuje się, jako okrągła, cienkościenna, jednokomorowa struktura o gładkich ścianach i płynnej, słomkowo-żółtej zawartości, której średnica waha się od 3 do 8 cm. Torbiele pęcherzykowe jajnika zazwyczaj występują jednostronnie. Są to formacje, które nigdy nie ulegają złośliwej transformacji i w większości przypadków znikają samoistnie w początkowej fazie menstruacji lub w ciągu 2-3 cykli menstruacyjnych.

Przyczyny powstawania funkcjonalnej torbieli jajnika Torbiele pęcherzykowe jajników rozwijają się w wyniku zaburzeń metabolizmu endokrynnego, prowadzących do nadmiernego wydzielania estrogenów i jednofazowego cyklu miesiączkowego bez owulacji. Mogą być wywołane stresem fizycznym, emocjonalnym, dysfunkcją jajników po poronieniu, stanami zapalnymi (np. zapalenie jajników), niekontrolowaną antykoncepcją, ostrymi infekcjami, chorobami przenoszonymi drogą płciową, czy hiperstymulacją owulacji w terapii niepłodności.

U noworodków, torbiele mogą być efektem działania estrogenów matki i kryzysów hormonalnych. Zazwyczaj ustępują po przywróceniu równowagi hormonalnej. Nawracające epizody torbieli wymagają uwagi, a te trwające ponad 2-3 miesiące klasyfikowane są jako uporczywe.

 

Objawy torbieli pęcherzykowej jajnika 

Małe cysty (do 4-5 cm średnicy) często są bezobjawowe i wykrywane przypadkowo. Większe torbiele mogą powodować ból w podbrzuszu, uczucie pełności lub ciężkości w pachwinie. Dyskomfort i ból nasilają się w drugiej połowie cyklu, często po stosunku płciowym, aktywności fizycznej czy nagłych ruchach. Możliwa jest nieregularność miesiączki i skąpe wydzieliny międzymiesiączkowe.

Przetrwała torbiel może wskazywać na bezowulacyjny cykl i związane z tym problemy z płodnością. W przypadku owulacji w niezmienionym jajniku, ciąża jest możliwa, choć torbiel może samoistnie ustąpić lub wywołać powikłania, w tym przerwanie ciąży.

Duże torbiele, ciąża i aktywność fizyczna zwiększają ryzyko skręcenia, pęknięcia, martwicy jajnika, czy krwawienia do jamy brzusznej. Objawy to nagły ból, zawroty głowy, nudności, wymioty, osłabienie, niedociśnienie, tachykardia i bladość skóry.

 

Torbiel pęcherzykowa jajnika rozpoznanie

Diagnostyka opiera się na badaniu ginekologicznym, echografii i laparoskopii. Torbiele charakteryzują się okrągłym kształtem, ciasno-elastyczną konsystencją, gładką powierzchnią, niewielkim bólem i ruchliwością. Ultrasonografia ujawnia jednokomorową formację o homogenicznej zawartości. W niejasnych przypadkach stosuje się laparoskopię diagnostyczną.

 

Leczenie torbieli pęcherzykowej jajnika 

Małe torbiele zwykle ustępują samoistnie. W przypadku nawracających torbieli stosuje się złożoną antykoncepcję, terapię przeciwzapalną, witaminy, leki homeopatyczne i fizjoterapię. Chirurgiczne usunięcie jest rozważane przy przetrwałych torbielach o średnicy powyżej 8 cm, przy laparoskopowym wyłuszczeniu torbieli lub resekcji jajnika. W przypadku powikłań operuje się w trybie pilnym.

 

Zapobieganie torbieli pęcherzykowej jajnika 

Dzięki terminowej diagnozie torbieli pęcherzykowych i przepisanej na czas odpowiedniej terapii choroba jest uleczalna i dobrze kontrolowana. W takim przypadku funkcja rozrodcza pacjenta jest całkowicie zachowana. Rokowanie pogarsza się wraz z przedłużającym się przebiegiem choroby, co ma miejsce, jeśli kobieta nie zwraca uwagi na objawy i nie zgłasza się do lekarza. Ponieważ formacje torbielowate mogą przez długi czas przebiegać bezobjawowo, najlepszą profilaktyką będą coroczne badania ginekologiczne i USG narządów miednicy. Istnieje również szereg ogólnych zaleceń dotyczących zapobiegania chorobie: 

Prowadzić zdrowy tryb życia; 

Odżywiaj się prawidłowo, przyjmuj zalecone przez lekarza kompleksy witaminowo-mineralne;

Unikać nadmiernej aktywności fizycznej; 

Ograniczyć gorące kąpiele, łaźnie, sauny; 

Opalaj się z umiarem, nie nadużywaj solarium; 

Utrzymuj zrównoważony stan emocjonalny, 

Unikaj stresu; wyeliminować złe nawyki; 

Kontrolować poziom hormonów. 

Katalog chorób