Rak pęcherzykowy tarczycy to rodzaj raka tarczycy, który wyróżnia się swoją pęcherzykowatą strukturą nowotworu. Jego symptomami są guzowate zmiany w tarczycy, ból, zmiany w głosie, trudności w oddychaniu i połykaniu, które współistnieją z typowymi objawami nowotworowymi. Chociaż rzadko rozprzestrzenia się na regionalne węzły chłonne, może się przenosić metastazować do płuc, kości, mózgu, skóry i innych organów.
Ten typ raka jest drugą, co do częstości postacią raka tarczycy, odpowiadając za około 15% wszystkich przypadków nowotworów tarczycy. Zazwyczaj rozwija się po 40 roku życia, choć może być również diagnozowany u dzieci. Jest trzy razy częściej diagnozowany u kobiet niż u mężczyzn i uznawany jest za bardziej agresywny niż rak brodawkowaty tarczycy. Rzadko atakuje węzły chłonne, ale może dawać odległe przerzuty.
Przyczyny raka pęcherzykowego tarczycy
Zwykle rozwija się na tle istniejącego wcześniej wola. Oprócz wola, czynniki ryzyka obejmują przewlekłe stany zapalne tarczycy, gruczolaka tarczycy i pewne schorzenia dziedziczne. Istnieje także związek z procesami zapalnymi i nowotworami żeńskiego układu rozrodczego. Ryzyko zachorowania wzrasta w okresach zmian hormonalnych, takich jak ciąża czy menopauza. Naukowcy zauważyli, że rak pęcherzykowy rzadko rozwija się w wyniku ekspozycji na zwiększone dawki promieniowania jonizującego.
Różnice w morfologii raka pęcherzykowego tarczycy Mikroskopowe badanie dobrze zróżnicowanego raka pęcherzykowego ujawnia pęcherzyki przypominające te w zdrowej tarczycy. Komórki wyściółki są polimorficzne, z hiperchromatycznymi jądrami. Raki średnio zróżnicowane charakteryzują się nagromadzeniem komórek w tkance węzła i wewnątrz pęcherzyków, natomiast raki z komórek B składają się z małych pęcherzyków i skupisk komórek.
Klasyfikacja raka pęcherzykowego tarczycy według systemu TNM:
T1 Nowotwór o średnicy do 2 cm. Wyróżnia się T1a (węzeł do 1 cm) i T1b (węzeł 1-2 cm).
T2 Nowotwór o średnicy 2-4 cm.
T3 Węzeł większy niż 4 cm, nie wykraczający poza tarczycę.
T4 Rak atakujący sąsiednie narządy. T4a obejmuje naciek krtani, tchawicy i nerwu krtaniowego, a T4b – naciek tętnicy szyjnej i powięzi szyi.
N0 oznacza brak przerzutów limfogennych, a M0 – brak przerzutów odległych. Przerzuty limfogenne i krwiopochodne są oznaczone, jako N1 i M1.