Przewlekłe zaparcia objawy leczenie

Przewlekłe zaparcia to stan, w którym osoba ma mniej niż trzy wypróżnienia w ciągu tygodnia i doświadcza trudności z przechodzeniem kału. Charakterystyczne objawy zaparć obejmują zmiany w konsystencji stolca, który może być twardy i grudkowaty, trudności w oddawaniu stolca, uczucie niepełnego opróżnienia jelita, silne naprężenie podczas wypróżnień oraz niemożność całkowitego opróżnienia jelit.

Warto zaznaczyć, że nieregularne wypróżnienia nie zawsze oznaczają zaparcia. Każdy organizm może mieć nieco różne tempo i regularność wypróżnień, które wciąż mogą być uznane za normalne. Jednak, jeśli osoba doświadcza jednego lub więcej z wymienionych objawów, które wpływają, na jakość jej życia lub trwają przez dłuższy okres czasu, może być wskazane skonsultowanie się z lekarzem w celu zdiagnozowania i leczenia ewentualnych zaparć.

Przewlekłe zaparcia są stanem, w którym jelita nieprawidłowo funkcjonują, prowadząc do trudności i spowolnienia w opróżnianiu lub ciągłej niezdolności do wypróżnienia. Istnieje potwierdzony związek pomiędzy długotrwałym zaleganiem treści jelitowej w jelicie grubym a wzrostem poziomu substancji kancerogennych oraz wydłużeniem czasu ich kontaktu z błoną śluzową jelita, co stanowi czynnik ryzyka raka jelita grubego. Zaparcia mogą występować, jako samodzielna choroba czynnościowa lub jako objaw towarzyszący innym schorzeniom układu pokarmowego. Dlatego istotne jest prawidłowe zidentyfikowanie przyczyny zaparć w celu odpowiedniego dobrania metody leczenia.

W diagnostyce pacjentów z zaparciami często stosuje się metody mające na celu wykluczenie organicznych patologii jelita, takich jak guzy, polipy itp. Niestety, te metody nie uwzględniają zmian w funkcjonowaniu okrężnicy, takich jak zaburzenia wrażliwości, motoryki i właściwości plastyczne ścian jelita, które są podstawą czynnościowych zaparć. W rezultacie konwencjonalne leczenie zaparć, oparte na diecie, regularnym stosowaniu środków przeczyszczających i oczyszczających lewatywach, bez uwzględnienia indywidualnych zmian w funkcjonowaniu jelita grubego i stosowania odpowiednich metod ich korekcji, jest jedynie objawowe i nieskuteczne u wielu pacjentów, co często prowadzi do konieczności zaproponowania im leczenia chirurgicznego.

Przewlekłe zaparcia (inaczej zwane chronicznym zaparciem) to zespół objawów, który charakteryzuje się zmniejszoną częstością wypróżnień i trudnościami w procesie defekacji, trwającymi, przez co najmniej sześć miesięcy. Jest to kompleksowy problem medyczny, uznawany przez współczesnych proktologów za istotny problem społeczny i zdrowotny. Szacuje się, że od 30% do 50% dorosłych ludzi cierpi na przewlekłe zaparcia o różnym stopniu nasilenia.

Wśród patologicznych stanów, które mogą powodować przewlekłe zaparcia, eksperci wskazują na:

• Niektóre choroby górnego odcinka przewodu pokarmowego, takie jak zapalenie pęcherzyka żółciowego, zapalenie żołądka, czy wrzód żołądka.

• Chorobę adhezyjną.

• Polineuropatię związaną z cukrzycą.

• Choroby i urazy centralnego układu nerwowego, które powodują zaburzenia regulacji nerwowej w funkcjonowaniu jelit.

• Otyłość.

• Nadciśnienie wrotne.

• Przewlekłą obturacyjną chorobę płuc i niewydolność serca.

Przewlekłe zaparcia mogą również wystąpić u osób z niektórymi zaburzeniami psychicznymi, zwłaszcza depresją. W czasie ciąży często obserwuje się również zaburzenia wypróżnień. Patologia ta jest często rozpoznawana u osób starszych, co wiąże się z naturalnym spowolnieniem pasażu treści jelitowej i osłabieniem mięśni zaangażowanych w proces wypróżniania. Przewlekłe zaparcia mogą również rozwijać się w wyniku stosowania niektórych leków, takich jak leki przeciwdepresyjne, opioidy, blokery układu nerwowego i niektóre inne leki.

W przypadku przewlekłych zaparć istotne jest powstawanie tzw. błędnego koła - wzajemne nasilenie się i nawarstwienie kilku mechanizmów prowadzących do zaburzeń stolca. Do tych mechanizmów należy niemożność wypróżnienia pod wpływem stresu, w niewygodnym lub nietypowym środowisku, brak dostępu do toalety, siedzący tryb życia, reaktywne opóźnienie wypróżnienia w warunkach ciągłego napięcia psycho-emocjonalnego, przyjmowanie określonych leków, itp.

Zaparcia mogą być podzielone na dwa rodzaje: pierwotne i wtórne, w zależności od ich przyczyn.

Pierwotne zaparcia mogą przybierać następujące postacie:

Zaparcia z normalnym pasażem jelitowym (najczęstsza forma). Przyczyny tego rodzaju zaparć mogą obejmować:

• • Niedożywienie.

  • Zespół jelita drażliwego (IBS).

Zaparcia z opóźnionym pasażem jelitowym (częściej spotykane u młodych kobiet). Ten rodzaj zaparć wynika z następujących zmian funkcjonalnych:

• • Dyssynergia mięśni dna miednicy (zaburzenie ich funkcji).

  • Zmiany strukturalne w okolicy odbytu (np. zespół wypadania krocza i wypadanie odbytnicy).

Wtórne zaparcia są wynikiem różnych czynników, takich jak:

Niedrożność jelit spowodowana obecnością guza lub zwężeniem światła jelita, które utrudnia prawidłowy przepływ kału.

• Zażywanie określonych leków.

• Zaburzenia metaboliczne (np. hiperkalcemia, cukrzyca itp.).

• Choroby układu nerwowego.

• Różne choroby ogólnoustrojowe.

• Zaburzenia psychiczne.

• Inne przyczyny.

Długotrwałe zaparcia, jakie mogą być skutki. Długotrwałe zaparcia mogą prowadzić do wielu poważnych konsekwencji dla zdrowia. Przede wszystkim, mogą prowadzić do rozwoju hemoroidów lub pęknięć odbytu, które mogą być bolesne i powodować krwawienie. W skrajnych przypadkach, ciągłe zaparcia mogą prowadzić do poważniejszych problemów, takich jak zatory stolca czy nawet uszkodzenie jelit. Co więcej, problemy z wypróżnianiem mogą negatywnie wpływać, na jakość życia, powodować dyskomfort i stres.

Silne zaparcia u dorosłych. Silne zaparcia u dorosłych to stan, który może mieć różne przyczyny i może wpływać negatywnie, na jakość życia. Objawia się trudnościami z wypróżnieniem, uczuciem niekompletnego wypróżnienia lub rzadkim wypróżnieniem. Zaleca się konsultację z lekarzem, jeśli zaparcia są trwałe, powodują znaczący dyskomfort lub są związane z innymi niepokojącymi objawami, takimi jak utrata wagi czy ból. Zmiana nawyków żywieniowych, w tym zwiększenie spożycia błonnika, oraz regularna aktywność fizyczna mogą pomóc w zarządzaniu tym stanem.