Przewlekła niewydolność żylna objawy leczenie

Choroba

Przewlekła niewydolność żylna to schorzenie wywołane wrodzonymi lub nabytymi zaburzeniami morfologicznymi i/lub funkcjonalnymi w systemie żylnym, zwłaszcza w kończynach dolnych. W trakcie jej rozwoju różne czynniki mogą uszkodzić zastawki w naczyniach żylnych. To prowadzi do problemów z przepływem krwi, zwiększa ciśnienie na ścianach naczyń i utrudnia jej powrót do układu krążenia głębokiego. Efektem są zmiany chorobowych w sąsiednich tkankach.

Odmiany przewlekłej choroby żylnej to głównie:

Żylaki, czyli rozszerzenie żył powierzchniowych;
Zespół pozakrzepowy, który pojawia się po zakrzepicy żył głębokich;
Niewydolność zastawkowa żył, będąca wadą wrodzoną.
Nieuleczona, ta choroba jest długotrwała, nawracająca i może zagrażać, jakości, a nawet długości życia.

Czynniki ryzyka i przyczyny:

Przewlekła choroba żylnej jest powiązana z poziomem industrializacji kraju oraz występowaniem pewnych czynników predysponujących. Obejmuje to:

Historia rodziny, jeżeli jedno z rodziców cierpiało na tę chorobę, ryzyko wzrasta o 40%. Jeśli oba rodzice byli chorzy, ryzyko dla dzieci wzrasta do 90%;
Wiek, – choć może dotyczyć także młodych osób, ryzyko zwiększa się z wiekiem;
Płeć – częściej dotyka kobiety;
Ciąża – ucisk płodu na naczynia miednicy zwiększa ryzyko;
Sposób życia – długotrwała praca w pozycji stojącej lub siedzącej, otyłość, brak aktywności fizycznej;
Używki i leki – palenie tytoniu, stosowanie doustnych środków antykoncepcyjnych zwiększa ryzyko;
Inne – zaparcia, wysoki wzrost, niewłaściwe obuwie i ubranie, zaburzenia anatomii stopy.

Przewlekła niewydolność żylna ma złożoną etiologię i ryzyko jej wystąpienia rośnie z ilością współistniejących czynników ryzyka.

Przewlekła niewydolność żylna objawy

Objawy przewlekłej niewydolności żylnej obejmują:

Ból oraz ciężkość w nogach, które często łagodnieją po odpowiednich ćwiczeniach;
Obrzęki w stopach, kostkach i łydkach, które na początkowym etapie choroby ustępują po ruchu czy nocnym odpoczynku, a w zaawansowanej fazie stają się trwałe;
Ból w rejonach, gdzie zlokalizowane są żyły;
Parestezje, takie jak mrowienie czy drętwienie, a także swędzenie i kłucie w nogach;
Zespół niespokojnych nóg;
Nocne skurcze mięśni, głównie w obszarze łydek;
Widoczność żył podskórnych, zarówno drobnych o wyglądzie przypominającym pajączki, jak i większych, które są miękkie w dotyku i wystające;
Brązowe lub czerwonawe przebarwienia skóry, najczęściej podskórne.

Objawy te mogą się różnić w zależności od stadium choroby i nasilenia poszczególnych czynników ryzyka. Warto podkreślić, że diagnoza i leczenie powinny być prowadzone przez specjalistę w dziedzinie medycyny.

Przewlekła niewydolność żylna rozpoznanie

W przeszłości diagnostyka niewydolności żylnej opierała się głównie na trzech testach:

Próba Trendelenburga (ocena funkcji żył),
Próba Schwartza, zwaną również odwrotną próbą Trendelenburga (badanie wydolności układu żylnego),
Próba Perthesa (analiza refluksu żylnego).

Jednak z upływem czasu i postępem w dziedzinie medycyny, te metody są rzadko stosowane.

Obecnie kluczowym badaniem diagnostycznym jest ultrasonografia dopplerowska (USG doppler). Badanie to polega na przykładaniu głowicy ultrasonograficznej do kończyny pacjenta, co umożliwia analizę przepływu krwi w naczyniach. Jest to badanie bezbolesne i nieinwazyjne, które można powtarzać wielokrotnie, nie ryzykując powikłań. Nie ma również konieczności specjalnego przygotowania się pacjenta przed badaniem. Lekarz aplikuje na skórę specjalny żel, który ułatwia uzyskanie obrazu po przyłożeniu głowicy ultrasonograficznej. Cały proces diagnostyczny trwa zazwyczaj nie dłużej niż kilkanaście minut.

Przewlekła niewydolność żylna leczenie

Leczenie można podzielić na metody zachowawcze i chirurgiczne. Wybór odpowiedniej techniki jest uzależniony od stopnia zaawansowania choroby oraz jej stopnia zaniedbania.

Leczenie zachowawcze

W ramach terapii zachowawczej można zastosować:

Medykamenty,
Stosowanie bandaży kompresyjnych,
Różnorodne formy fizjoterapii, takie jak terapia podczerwienią, darsonwalizacja, elektroforeza, prekompresja i terapia laserowa.

Chirurgiczne leczenie

Jeżeli metody zachowawcze okazują się nieskuteczne, zalecana jest interwencja chirurgiczna. Zabieg chirurgiczny może zawierać usunięcie żylaków lub laserową koagulację naczyń krwionośnych. Właściwa i terminowa diagnostyka CVI w połączeniu z adekwatnie dobraną terapią daje możliwość zahamowania postępu choroby bez konieczności operacji.

Przewlekła niewydolność żylna rokowanie leczenie

Najistotniejszym czynnikiem negatywnie wpływającym na ewolucję i postęp przewlekłej niewydolności żylnej jest opóźnienie w konsultacji lekarskiej ze strony pacjentów. Wielu z nich bagatelizuje symptomy, uznając je za zwyczajną reakcję organizmu na zmęczenie czy długotrwałą statykę. Nie dostrzegają oni powagi sytuacji ani potencjalnych komplikacji, jakie może wywołać CVI. Niewłaściwą rolę odgrywa również marketing środków, które rzekomo „lecza” chorobę żylno-naczyniową. Obecnie tylko około 8% osób dotkniętych CVI korzysta z profesjonalnej opieki medycznej.

Aby zapobiec przewlekłej niewydolności żylnej, zaleca się regularne ćwiczenia, częste spacery i unikanie zaparć. Ważne jest także, aby ograniczyć czas spędzany w statycznej pozycji, czy to stojącej, czy siedzącej. Niewskazane jest samodzielne stosowanie leków hormonalnych, a w szczególności estrogenów. Osoby z podwyższonym ryzykiem powinny korzystać z elastycznych pończoch kompresyjnych.

Katalog chorób

Choroby układu żylnego

Przewlekła niewydolność żylna objawy leczenie

Odmiany przewlekłej choroby żylnej to głównie:

Żylaki, czyli rozszerzenie żył powierzchniowych;

Zespół pozakrzepowy, który pojawia się po zakrzepicy żył głębokich;

Niewydolność zastawkowa żył, będąca wadą wrodzoną.

Nieuleczona, ta choroba jest długotrwała, nawracająca i może zagrażać, jakości, a nawet długości życia.

Czynniki ryzyka i przyczyny:

Przewlekła choroba żylnej jest powiązana z poziomem industrializacji kraju oraz występowaniem pewnych czynników predysponujących. Obejmuje to:

Historia rodziny, jeżeli jedno z rodziców cierpiało na tę chorobę, ryzyko wzrasta o 40%. Jeśli oba rodzice byli chorzy, ryzyko dla dzieci wzrasta do 90%;

Wiek, – choć może dotyczyć także młodych osób, ryzyko zwiększa się z wiekiem;

Płeć – częściej dotyka kobiety;

Ciąża – ucisk płodu na naczynia miednicy zwiększa ryzyko;

Sposób życia – długotrwała praca w pozycji stojącej lub siedzącej, otyłość, brak aktywności fizycznej;

Używki i leki – palenie tytoniu, stosowanie doustnych środków antykoncepcyjnych zwiększa ryzyko;

Inne – zaparcia, wysoki wzrost, niewłaściwe obuwie i ubranie, zaburzenia anatomii stopy.

Przewlekła niewydolność żylna ma złożoną etiologię i ryzyko jej wystąpienia rośnie z ilością współistniejących czynników ryzyka.

Przewlekła niewydolność żylna objawy

Objawy przewlekłej niewydolności żylnej obejmują:

Ból oraz ciężkość w nogach, które często łagodnieją po odpowiednich ćwiczeniach;

Obrzęki w stopach, kostkach i łydkach, które na początkowym etapie choroby ustępują po ruchu czy nocnym odpoczynku, a w zaawansowanej fazie stają się trwałe;

Ból w rejonach, gdzie zlokalizowane są żyły;

Parestezje, takie jak mrowienie czy drętwienie, a także swędzenie i kłucie w nogach;

Zespół niespokojnych nóg;

Nocne skurcze mięśni, głównie w obszarze łydek;

Widoczność żył podskórnych, zarówno drobnych o wyglądzie przypominającym pajączki, jak i większych, które są miękkie w dotyku i wystające;

Brązowe lub czerwonawe przebarwienia skóry, najczęściej podskórne.

Objawy te mogą się różnić w zależności od stadium choroby i nasilenia poszczególnych czynników ryzyka. Warto podkreślić, że diagnoza i leczenie powinny być prowadzone przez specjalistę w dziedzinie medycyny.

Przewlekła niewydolność żylna rozpoznanie

W przeszłości diagnostyka niewydolności żylnej opierała się głównie na trzech testach:

Próba Trendelenburga (ocena funkcji żył),

Próba Schwartza, zwaną również odwrotną próbą Trendelenburga (badanie wydolności układu żylnego),

Próba Perthesa (analiza refluksu żylnego).

Jednak z upływem czasu i postępem w dziedzinie medycyny, te metody są rzadko stosowane.

Przewlekła niewydolność żylna leczenie

Leczenie można podzielić na metody zachowawcze i chirurgiczne. Wybór odpowiedniej techniki jest uzależniony od stopnia zaawansowania choroby oraz jej stopnia zaniedbania.

Leczenie zachowawcze

W ramach terapii zachowawczej można zastosować:

Medykamenty,

Stosowanie bandaży kompresyjnych,

Różnorodne formy fizjoterapii, takie jak terapia podczerwienią, darsonwalizacja, elektroforeza, prekompresja i terapia laserowa.

Chirurgiczne leczenie

Przewlekła niewydolność żylna rokowanie leczenie

Zobacz zdjęcia chorób występujących na