Piorunujące zapalenie wątroby to ekstremalnie ciężka postać zapalenia tego organu, w której aż w 80% przypadków dochodzi do śmierci pacjenta. Choroba charakteryzuje się objawami ostrej niewydolności wątroby oraz encefalopatii. Najczęściej dotyka dzieci w wieku od 1 do 6 miesięcy, choć zdarza się również u dorosłych. W związku z błyskawicznym przebiegiem oraz poważnymi powikłaniami w innych narządach, niezwykle ważne jest wczesne rozpoznanie i natychmiastowe leczenie.
Głównym objawem tej choroby jest gwałtowne pojawienie się śpiączki wątrobowej, najczęściej w ciągu 7-14 dni od pierwszych symptomów. W literaturze medycznej opisana jest pod różnymi nazwami, takimi jak hepatodystrofia czy toksyczna dystrofia wątroby. Jeśli śpiączka wątrobowej występuje później, po 3-8 tygodniach od początku choroby, mówimy o przebiegu podbłyskowym. Szybka diagnoza jest kluczowa ze względu na wysoką śmiertelność, zwłaszcza u młodych pacjentów.
Przyczyn piorunującego zapalenia wątroby jest wiele. Związane są one zarówno z czynnikami zakaźnymi, jak i toksycznymi:
Choroby zakaźne u 40-80% pacjentów ta postać zapalenia jest powikłaniem wirusowego zapalenia wątroby, często związana z zakażeniem kombinacją wirusów B i D. Możliwy jest również rozwój choroby na skutek zakażenia wirusami takimi jak cytomegalia czy opryszczka.
Efekty toksyczne w 20-50% przypadków jest spowodowane przez narażenie na toksyczne substancje chemiczne lub leki. Do najbardziej hepatotoksycznych należą związki fosforu, alkohole i halogenki. Pewne leki, jak tetracykliny czy inhibitory MAO, również mogą prowokować tę formę zapalenia.
Niedokrwienie i niedotlenienie w 10% przypadków obserwuje się to w następstwie niedrożności tętnicy wątrobowej czy żyły wrotnej oraz innych stanów nagłych, takich jak zawał serca czy wstrząs septyczny.
Zaburzenia metaboliczne około 10% przypadków ma podłoże metaboliczne. Do czynników ryzyka zalicza się m.in. ostre stłuszczenie wątroby u ciężarnych, zespół Reye'a czy chorobę Wilsona.
Piorunujące zapalenie wątroby rozwija się wskutek poważnych uszkodzeń hepatocytów, które prowadzą do upośledzenia zdolności wątroby do detoksykacji. W reakcji na ekspozycję na czynniki wirusowe i inne substancje toksyczne, w połączeniu z silną odpowiedzią immunologiczną, dochodzi do zintensyfikowanej apoptozy komórek wątroby. W cięższych sytuacjach obserwuje się martwicę tkanki wątrobowej. Destrukcja błon lizosomalnych, mitochondrialnych i komórkowej potęguje stan zapalny przez wydzielanie enzymów i cytokin prozapalnych. Procesy regeneracyjne w wątrobie są hamowane.
Ogromne uszkodzenie aktywnej tkanki wątrobowej ma wpływ na prawie wszystkie aspekty metabolizmu. Neurotoksyczne związki azotowe kumulują się w ciele, prowadząc do obrzęków, modyfikując również czułość receptorów postsynaptycznych oraz przepuszczalność bariery krew-mózg. Objawem uszkodzenia mózgu jest encefalopatia wątrobowa. Sytuacja jest pogarszana przez problemy z krzepnięciem krwi, zaburzenia metaboliczne, ogólnoustrojowe niedociśnienie i ostrą niewydolność nerek.