Kłykciny olbrzymie, guz Buschke-Loewensteina objawy leczenie

Kłykciny olbrzymie, guz Buschke-Loewensteina
Choroba

Kłykciny olbrzymie inna nazwa guz Buschke-Loewensteina to nowotworowa zmiana wirusowego pochodzenia, manifestująca się przede wszystkim na narządach płciowych w postaci brodawkowatych zmian. Głównie dotyczy strefy genitalnej, czyli prącia u mężczyzn czy warg sromowych u kobiet, ale może także pojawić się w okolicach odbytu, a rzadziej na twarzy czy w jamie ustnej.

Kłykciny kończyste olbrzymie zdjęcie

Kłykciny kończyste olbrzymie
Kłykciny kończyste olbrzymie

Choć kłykciny olbrzymie nie są z natury złośliwe, stanowią one ryzyko transformacji nowotworowej. Czynniki takie jak obniżenie odporności, niewłaściwa higiena czy inne mogą przyspieszyć ich złośliwe przekształcenie. Diagnostyka opiera się na badaniach klinicznych oraz analizie histopatologicznej pobranej próbki tkanki. Standardem leczenia jest chirurgiczne usunięcie zmiany oraz stosowanie odpowiednich leków.

Rokowanie związane z kłykcinami olbrzymimi zależy od wczesności rozpoczęcia leczenia. Niemniej jednak, nawet wczesna interwencja nie daje pewności, że zmiana nie pojawi się ponownie. Nawroty są bowiem częste w przypadku tego schorzenia. Złośliwa transformacja może mieć miejsce w ciągu 2 do 12 lat od pojawienia się pierwszych objawów. Wśród powikłań można wymienić krwawienia, zakażenia czy ropienie. U kobiet w ciąży obecność takiej zmiany może skomplikować przebieg porodu.

Przyczyny kłykcin olbrzymich są związane głównie z infekcją wirusem brodawczaka ludzkiego, w tym przede wszystkim typem 16. Istnieje też ryzyko związane z innymi typami HPV. Wirus przenoszony jest głównie drogą płciową. Czynniki predysponujące do rozwoju zmiany to m.in. obniżona odporność, nadmierne pocenie się czy stulejka u mężczyzn.

 

Kłykciny olbrzymie, guz Buschke-Loewensteina objawy

Choroba zwykle rozpoczyna się od pojawienia się na skórze drobnych zmian przypominających brodawki. Te elementy szybko się powiększają i łączą, tworząc jednolitą zmianę - kłykcinę olbrzymią. Ta zmiana charakteryzuje się szeroką podstawą, kosmkową powierzchnią i wyraźnymi rowkami. Na obrzeżach tej formacji mogą być obserwowane izolowane brodawki narządów płciowych. Z czasem powierzchnia zmiany staje się łuskowata, pokrywa się zrogowaciałym nabłonkiem i staje się wilgotna. W głębokich rowkach między kosmkami zbiera się wydzielina o nieprzyjemnym zapachu. Zmiany mogą ulec zakażeniu, powodując ropienie.

Kłykciny olbrzymie najczęściej lokalizują się na prąciu, zwłaszcza w okolicach jego głowy lub bruzdy wieńcowej. Mogą także wystąpić w okolicach odbytu, w pachwinach, na skórze warg sromowych i łechtaczki u kobiet, czy też na twarzy (np. policzki, wokół ust, powieki, nos). Zmiany te mogą również pojawiać się na błonach śluzowych jamy ustnej lub narządów moczowo-płciowych.

Kłykciny olbrzymie rosną powoli, ale stale, z tendencją do nawrotów. Przy znaczącym wzroście na zewnątrz, przypominającym formę "kalafiora", kłykciny mogą przenikać do otaczających tkanek. Progresywna ekspansja może prowadzić do uszkodzenia napletka, przeniknięcia do ciał jamistych czy też niszczenia okolicznych tkanek z tworzeniem przetok i owrzodzeń. Istnieje ryzyko, że kłykcina olbrzymia może zezłośliwieć, prowadząc do rozwoju płaskonabłonkowego raka skóry.

 

Kłykciny olbrzymie, guz Buschke-Loewensteina rozpoznanie

Rozpoznanie kłykcin olbrzymich jest zadaniem specjalisty wenerologa. Aby dokładnie zidentyfikować schorzenie, specjalista analizuje objawy oraz dokonuje diagnostyki różnicowej z chorobami o zbliżonych symptomach, takimi jak: brodawki narządów płciowych, kłykciny szerokie, typowe dla kiły wtórnej, brodawki jamy ustnej, kłykciny narządów płciowych i odbytu czy płaskonabłonkowy rak skóry. Uzupełnieniem diagnostyki jest badanie PCR w kierunku obecności wirusa HPV.

Końcowe rozpoznanie guza Buschke-Loewensteina jest możliwe wyłącznie dzięki badaniu histologicznemu materiału uzyskanego w trakcie interwencji chirurgicznej. Aby wykluczyć jego złośliwą naturę, konieczne jest badanie kilku fragmentów tkanek pobranych z różnych części guza. Struktura histologiczna kłykcin olbrzymich jest zbliżona do brodawek typowych dla narządów płciowych, lecz charakteryzuje się bardziej zaawansowanymi zmianami chorobowymi. Widać zwiększoną grubość warstwy rogowej naskórka oraz nacieki kłykcin w głębszych warstwach skóry właściwej. Sygnałem potencjalnej transformacji złośliwej jest identyfikacja obszarów tkanek nowotworowych odpowiadających strukturze raka in situ.

 

Kłykciny olbrzymie, guz Buschke-Loewensteina leczenie

Z uwagi na agresywną naturę kłykcin olbrzymich oraz ryzyko ich złośliwego przekształcenia, zalecane jest ich szerokie usunięcie chirurgiczne. Operacja powinna zostać przeprowadzona jak najszybciej po zidentyfikowaniu schorzenia. Aby zminimalizować ryzyko nawrotu po operacji, zaleca się dodatkowo krioterapię guza. Wspomagające leczenie chirurgiczne polega na terapii przeciwwirusowej i regeneracyjnej. Wielu ekspertów podkreśla korzyści wynikające z miejscowego stosowania interferonów, ich induktorów w okresie po zabiegu. Stosowanie terapii rentgenowskiej w kontekście kłykcin olbrzymich jest niewskazane, gdyż może przyspieszyć złośliwą transformację guza.

 

Kłykciny olbrzymie, guz Buschke-Loewensteina rokowanie zapobieganie

Mimo kompleksowego i dokładnego leczenia, guz Buschke-Loewensteina może prowadzić do nawrotów. Transformacja złośliwa tej choroby jest możliwa w okresie od 2 do 12 lat od jej pierwszych objawów.