Klatka piersiowa lejkowata inna nazwa klatka szewska (ang. pectus excavatum) to medyczny termin używany do opisania stanu, w którym żebra pacjenta zapadają się do środka zamiast wybrzuszać się na zewnątrz podczas oddychania. Stan ten zwykle rozwija się w dzieciństwie lub wczesnej młodości i może być związany z genetyką lub wadami wrodzonymi. Nie jest to zwykle niebezpieczne dla zdrowia, ale w niektórych przypadkach może wpływać na funkcję płuc i serca.
Klatka piersiowa lejkowata dotyczy około 90% przypadków dzieci. Najbardziej narażeni na nią są chłopcy, u których występuje ona 5 razy częściej niż u dziewcząt.
Lejkowata klatka piersiowa u dziewcząt zdjęcia
Główną przyczyną lejkowatej klatki piersiowej jest nadmierny rozrost chrząstki łączącej mostek z żebrami. Zdarza się to, gdy wzrost tkanki kostnej pozostaje w tyle za wzrostem chrząstki. W rezultacie mostek wydaje się być wkręcony w jamę klatki piersiowej. W niektórych przypadkach deformacja może mieć genezę nabytą.
Choroba objawia się u 80% dzieci w pierwszym roku życia, ale progresja następuje w okresach maksymalnego wzrostu dziecka: w wieku 6–8 i 11–13 lat. Objawy lejkowatej klatki piersiowej obejmują nie tylko widoczne zniekształcenia, ale także kliniczne objawy upośledzonej czynności serca i płuc. Te ostatnie stają się szczególnie wyraźne u dorosłych kobiet i mężczyzn, co wiąże się z postępem deformacji.
Lejkowata klatka piersiowa u dziecka
Klatka piersiowa lejkowata, klatka szewska przyczyny
Przyczyny rozwoju deformacji klatki piersiowej wciąż pozostają przedmiotem dyskusji wśród badaczy. Do tej pory istnieje co najmniej 30 hipotez dotyczących klatki piersiowej lejkowatej. Niemniej jednak nie da się zaprzeczyć znaczeniu czynnika dziedzicznego - potwierdza to obecność krewnych z tą samą chorobą u pacjentów z lejkowatą klatką piersiową. Histologia tkanki chrzęstnej pacjentów z klatką piersiową lejkowatą potwierdza, że zmiany chorobowe postępują z biegiem lat. Chrząstki tracą elastyczność i stają się coraz bardziej kruche, a w ich składzie wzrasta stężenie płynu międzykomórkowego. W rezultacie w składzie chrząstki pojawiają się puste przestrzenie, co czyni tę strukturę jeszcze mniej trwałą.