Choroba
Guz olbrzymiokomórkowy kość objawy
Dla wielu pacjentów, w początkowym etapie choroby, dominującym objawem łagodnego guza olbrzymiokomórkowego jest ból w zajętym rejonie. Niejednokrotnie ból kojarzy się z poprzedzającym go urazem. Uciążliwość ta jest umiarkowana i może być odczuwana jako dyskomfort lub ból podczas ruchu. W pewnych przypadkach w miejscu bólu można zauważyć tworzenie się guza, choć rzadziej zdarza się, aby występował obrzęk bez towarzyszącego bólu.
Dla dorosłych pacjentów z GCT złamanie chorobowe jest rzadkim objawem. W przeciwieństwie do tego, u dzieci pojawienie się tej cechy jest obserwowane w ponad 50% przypadków. Wiele z tych objawów nie wzbudza znaczących obaw, co skutkuje tym, że pacjenci decydują się na konsultację lekarską często dopiero po 8 miesiącach od początku choroby. W tym momencie ból jest obecny u wszystkich pacjentów, nasilając się podczas aktywności fizycznej, a nawet podczas odpoczynku, i często staje się bardziej uciążliwy w nocy.
W około 70-75% przypadków stwierdza się palpacyjnie wyczuwalną neoplazję. U innych pacjentów obecny jest obrzęk miejscowy. Często występuje ograniczenie ruchomości w sąsiednim stawie, co zazwyczaj wiąże się ze wzmożonym bólem podczas ruchu. W pewnych sytuacjach pojawiają się stopniowe przykurcze, które nie zawsze są bezpośrednio związane z bólem. Wysięk stawowy może być również obserwowany u niektórych pacjentów.
Złośliwa postać guza olbrzymiokomórkowego daje podobne objawy. Głównymi różnicami są krótszy czas występowania początkowych objawów, szybsza progresja oraz intensywniejszy ból. Nowotwór staje się wyczuwalny w przybliżeniu po 4 miesiącach, a pełny obraz kliniczny ukazuje się około sześciu miesięcy od pierwszych oznak choroby. Rzadko obserwuje się przerzuty do płuc, innych kości czy tkanek miękkich.
Guz olbrzymiokomórkowy kość rozpoznanie
Lekarz przeprowadza wstępne badania diagnostyczne, po których pacjenci kierowani są do specjalistów. Diagnoza opiera się na skargach pacjenta, badaniu fizykalnym oraz dodatkowych metodach diagnostycznych. Badanie zewnętrzne może wykazać objawy guza, takie jak zwiększenie gęstości kości, obrzęk, przekrwienie i ograniczenie zakresu ruchu. Aby określić rodzaj nowotworu, korzysta się z następujących technik:
-
Rentgen kości. Obrazuje torbielowate zmiany lub guzy przypominające „banie mydlane” w rejonie przynasadowym. Nie zaobserwuje się ogólnej osteoporozy, ale wokół zmienionego obszaru może być widoczna osteoskleroza. Granice łagodnego GCT są bardziej wyraźne, ale ze względu na ich potencjalnie agresywny charakter, przy większych rozmiarach mogą pojawić się objawy „wizjera kostnego”. Ciężka reakcja okostnowa jest rzadka. Złośliwy osteoclastoma cechuje się niejednolitością.
-
CT i MRI kości. Tomografia komputerowa daje dokładniejszy obraz kształtu, rozmiaru oraz granic guza olbrzymiokomórkowego. MRI ocenia komponenty śródszpikowe i torbielowate, a także stan sąsiednich tkanek miękkich, położenie naczyń krwionośnych i nerwów. Obie techniki pomagają w wyborze najlepszego podejścia chirurgicznego i planowaniu operacji.
-
Inne badania obrazowe. W kontekście procesu nowotworowego przeprowadza się scyntygrafię kości lub PET-CT. Ze względu na akumulację leków osteotropowych, te metody pozwalają na dokładne przedstawienie nowotworu i wykrycie ewentualnych zmian wtórnych. Angiografia ujawnia nieregularną sieć naczyniową z tętnicami o zróżnicowanej średnicy w przypadkach złośliwych. W przypadku podejrzenia przerzutów zaleca się rentgen klatki piersiowej.
-
Badania morfologiczne. W celu potwierdzenia diagnozy guza olbrzymiokomórkowego, przeprowadza się analizę cytologiczną lub histologiczną. Materiał biopsji uzyskuje się poprzez aspirację lub trepanobiopsję. Szansa na dokładne określenie rodzaju i stopnia złośliwości nowotworu wynosi 80-90%. W przypadku niewystarczających danych, wykonuje się otwartą biopsję.
-
Inne badania laboratoryjne. Choć wyniki tych badań są niespecyficzne, pomagają one w rozróżnieniu łagodnych od złośliwych GCT. W przypadku złośliwych GCT w krwi można zaobserwować podwyższony poziom ESR, leukocytozę, obniżenie żelaza i białka oraz zwiększenie poziomów fosfatazy alkalicznej, fosforu i wapnia. W moczu może być obecna heksokinaza i hydroksyprolina.
Należy odróżnić tętniakową torbiel kości (często postać litej), ziarniniak olbrzymiokomórkowy centralny i chrzęstniaka zarodkowego. Diagnostyka różnicowa powinna również uwzględniać włókniaka niekostniejącego i kostniakomięsaka.
Guz olbrzymiokomórkowy kość leczenie
Według aktualnych wytycznych klinicznych leczenie złośliwych guzów olbrzymiokomórkowych kości realizowane jest przez onkologów zgodnie z międzynarodowymi standardami. W przypadku guzów łagodnych leczenie podejmują ortopedzi. Operacja chirurgiczna stanowi podstawową metodę terapii.
Terapia celowana. Następuje dynamiczny rozwój w zakresie terapii celowanej dla tej choroby. Jest ona preferowanym sposobem leczenia, kiedy guz znajduje się w lokalizacji utrudniającej zabieg chirurgiczny.
Chirurgia. W przypadku łagodnej formy osteoblastoclastoma kluczowym celem jest usunięcie zmienionego obszaru, otoczonego zdrową tkanką. Dążenie do przywrócenia anatomii i struktury dotkniętej kości, a także do wzmocnienia jej, jest celem wtórnym i odbywa się zgodnie z ustalonymi standardami. Chirurdzy kładą nacisk na dokładność resekcji, przeszczepu kości i wzmocnienie kości.
Ważne jest zachowanie precyzyjnej techniki interwencyjnej na każdym etapie. Kontrola śródoperacyjna, zarówno wizualna, jak i radiologiczna, jest niezbędna i jest realizowana po wykonaniu kluczowych etapów operacji: usunięcia guza, wypełnienia defektu pooperacyjnego oraz, jeżeli to konieczne, zastosowania osteosyntezy.
Operacje na łagodne formy guza olbrzymiokomórkowego są wykonywane albo natychmiast, albo są planowane. W pewnych okolicznościach mogą być przełożone. Pilne interwencje są konieczne w sytuacjach, gdy obecność guza lub powstałe w jego wyniku powikłania drastycznie obniżają jakość życia pacjenta.
Skuteczne i terminowe leczenie umożliwia osiągnięcie satysfakcjonujących wyników. Sukces terapeutyczny jest osiągnięty, gdy nie dochodzi do nawrotu guza, zachodzi osteointegracja przeszczepu oraz pełne przywrócenie funkcji kończyny. Głównym wskaźnikiem wyleczenia łagodnych guzów kości jest regeneracja struktury kości w miejscu, gdzie była zmiana chorobowa. Proces ten zależy od wielu czynników, takich jak rodzaj przeszczepu, jego wielkość, zakres ubytku czy wiek pacjenta, i może trwać od pół roku do nawet 2–3 lat, a czasem nawet dłużej.
Guz olbrzymiokomórkowy kość rokowanie zapobieganie
W przypadku łagodnego guza olbrzymiokomórkowego kości perspektywy są generalnie korzystne. Po radykalnym usunięciu guza, z zachowaniem zasad ablastyczności, pacjenci często wracają do pełnego zdrowia. Częstotliwość nawrotów choroby jest związana z zastosowaną metodą chirurgiczną: około 50% po wykuciu, około 30% po resekcji brzeżnej i około 10% po resekcji radykalnej. W sytuacji, gdy guz jest złośliwy, pięcioletnie przeżycie oscyluje wokół 35%, natomiast po upływie 10 lat żyje jeszcze 20% pacjentów.
Katalog chorób