Choroba
Choroba marburska (gorączka krwotoczna Marburg) – ciężka choroba wirusowa, należąca do grupy gorączek krwotocznych.
Pierwsze ogniska choroby wystąpiły w 1967 r. jednocześnie w Marburgu i Frankfurcie nad Menem, jednego chorego obserwowano wówczas w Jugosławii. Źródłem zakażenia były tkanki afrykańskich małp zielonych (25 pacjentów), występowały również choroby wtórne (6 pacjentów). Później podobne choroby zaobserwowano w Sudanie (rejon wsi Maridi, chorobę nazwano gorączką Maridi), w Zairze (w pobliżu rzeki Ebola, stąd nazwa – gorączka Ebola), Kenii, RPA. Źródłem infekcji i rezerwuarem wirusa w przyrodzie podczas wszystkich tych epidemii były afrykańskie małpy zielone (Cercopithecus aethiops), u których infekcja może przebiegać niezauważalnie. Udział innych zwierząt w naturalnych ogniskach infekcji, a także drogi przenoszenia infekcji na małpy nie zostały jeszcze zbadane.
Chory jest zagrożeniem dla innych. Izolacja wirusa następuje z treścią nosogardła, moczem krew chorych jest również zaraźliwa. Zakażenie ludzi może nastąpić przez unoszące się w powietrzu kropelki i kontakt. Dla pracowników medycznych kontakt z krwią pacjentów jest szczególnie niebezpieczny. Kontakt ze skórą podczas mikrourazów prowadzi do infekcji. Wirus w organizmie chorego może utrzymywać się nawet do 3 miesięcy. Pracownicy medyczni częściej chorują.
Wirusy Marburg, Ebola, Maridi są podobne pod względem morfologii, odnotowano jedynie niewielkie różnice antygenowe. Charakterystyczny jest polimorfizm, wiriony mogą być robakowate, spiralne i zaokrąglone. Ich długość waha się od 665 do 1200 nm, średnica przekroju - 70-80 nm, zaokrąglone kształty o średnicy 300-400 nm. Pod względem ultrastruktury i składu antygenowego różnią się znacznie od wszystkich znanych wirusów.
Cząsteczki wirusa zawierają RNA, lipoproteinę nie wykryto obecności hemaglutynin i hemolizyn. Aktywność antygenowa jest związana z cząstkami wirusowymi, nie udowodniono istnienia rozpuszczalnego antygenu. Pasażowany w kulturach tkankowych wirus powoduje niepełny efekt cytopatyczny lub nie wywołuje go wcale. Można go wykryć metodą immunofluorescencyjną. Reakcję neutralizacji przeprowadza się na świnkach morskich.
Choroba marburska bramami zakażenia są uszkodzona skóra, błony śluzowe (usta, oczy). Charakterystyczne jest hematogenne rozsiewanie wirusa. Jego rozmnażanie może zachodzić w różnych narządach i tkankach (wątroba, śledziona, płuca, szpik kostny, jądra, nerki itp.). Wirus jest wykrywany przez długi czas we krwi, nasieniu (do 12 tygodni). Chorobowe zmiany wystęukją w wątrobie (stłuszczenie komórek wątroby, martwica poszczególnych komórek, nacieki komórkowe), nerkach (uszkodzenie nabłonka kanalików nerkowych), śledzionie, mięśniu sercowym i płucach.
Choroba marburska objawy i przebieg
Od momentu zakażenia do pojawienia się pierwszych objawów choroby może minąć od 2 dni do 3 tygodni. Początek choroby charakteryzuje się ostrym początkiem. Typowymi objawami choroby są przedłużająca się i wysoka gorączka, dreszcze, silne zatrucie , któremu towarzyszy ból głowy , zmęczenie, a także bóle mięśni i stawów. Od pierwszej doby pacjent może mieć zapalenie spojówek, nadżerki na błonie śluzowej jamy ustnej. W 3 lub 4 dobie przebieg gorączki krwotocznej Marburga pogarszają skurczowe bóle brzucha, wymioty, wodnista biegunka, w wyniku czego dochodzi do intensywnego nasilenia objawów odwodnienia.
W 5 lub 6 dniu choroby na tułowiu, kończynach górnych, szyi i twarzy chorego pojawiają się wysypki plamisto-grudkowe, którym towarzyszy świąd i łuszczenie się skóry. W przyszłości dochodzi do rozwoju zespołu krwotocznego: pacjent ma krwotoki w skórze i spojówkach, a także krwawienia z dziąseł, nosa, macicy, przewodu pokarmowego. Pod koniec pierwszego tygodnia pacjent ma objawy zapalenia wątroby, zapalenia mięśnia sercowego i uszkodzenia nerek. U niektórych pacjentów można wykryć objawy uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego w wyniku rozwoju adynamii, letargu, drgawek i utraty przytomności.
Objawy zatrucia, odwodnienia, objawów krwotocznych i niewydolności wielonarządowej osiągają maksymalne nasilenie w drugim tygodniu choroby. Śmierć pacjentów z tą chorobą może wystąpić z powodu obrzęku płuc lub mózgu, wstrząsu hipowolemicznego, ostrej niewydolności nerek. U pacjentów, którzy przeżyli, okres rekonwalescencji jest wydłużony: astenia utrzymuje się przez długi czas, bóle głowy i mięśni, okresowe bóle brzucha. U większości pacjentów po zakażeniu stwierdza się występowanie łysienia.
Choroba marburska diagnoza
Dla rozpoznania ważne są dane epidemiologiczne (pobyt w miejscach występowania naturalnych ognisk gorączki marburskiej, praca z tkankami małp afrykańskich). Obraz kliniczny jest charakterystyczny: ostry początek choroby, ciężki przebieg, obecność zmian pęcherzykowo-nadżerkowych w błonie śluzowej jamy ustnej, zespół krwotoczny, osutka, biegunka, wymioty, odwodnienie, ciężkie uszkodzenie ośrodkowego układu nerwowego (zaburzenia świadomości, zespół opon mózgowo-rdzeniowych). Pewne znaczenie ma brak efektu stosowania antybiotyków, leków chemioterapeutycznych i przeciwmalarycznych, negatywne wyniki konwencjonalnych badań bakteriologicznych i parazytologicznych.
Specyficzne metody badań laboratoryjnych mogą wykryć wirusa lub przeciwciała przeciwko niemu. Praca z materiałem zawierającym wirusy odbywa się zgodnie ze środkami zapobiegawczymi (patrz Fever JIacca). Materiał pobrany od pacjentów (krew itp.) podaje się dootrzewnowo świnkom morskim lub infekuje się hodowle komórek nerkowych zielonych małp. Wirus wykrywa się metodą immunofluorescencyjną lub mikroskopią elektronową płynu hodowlanego. Przeciwciała w surowicy krwi pacjentów oznacza się metodą immunofluorescencyjną.
Odróżnij od innych gorączek krwotocznych (Lassa, Krym-Kongo), duru brzusznego, malarii, infekcji meningokokowej, odry.
Choroba marburska leczenie
Pacjenci z takim rozpoznaniem podlegają natychmiastowej hospitalizacji w szpitalu zakaźnym i izolowanej oddzielnej celi.
Terapia etiotropowa gorączki krwotocznej Marburga nie została opracowana, dlatego główny nacisk kładzie się na działania patogenetyczne i objawowe. Prowadzona pozajelitowa terapia detoksykacyjna i nawadnianie doustne, dożylne podawanie masy płytkowej. Istnieją informacje o skuteczności wprowadzenia osocza rekonwalescencyjnego, terapii interferonem, plazmaferezy. Wraz z rozwojem powikłań bakteryjnych wskazane jest zastosowanie antybiotykoterapii.
Choroba marburska rokowanie jest zawsze poważne. Śmiertelność 30-90%. Śmierć często następuje w 7-10 dniu od początku choroby. W okresie rekonwalescencji astenia utrzymuje się przez długi czas, możliwe jest wypadanie włosów.
Choroba marburska profilaktyka i środki w czasie epidemii . Pacjenci z gorączką marburską podlegają obowiązkowej hospitalizacji i ścisłej izolacji w osobnej celi. Podczas leczenia pacjenta i wykonywania badań laboratoryjnych przestrzegane są wszelkie środki ostrożności zalecane przy pracy ze szczególnie niebezpiecznymi infekcjami (patrz gorączka Lassa). Osoby przybywające z terenów endemicznych są monitorowane. Specyficzna profilaktyka nie została opracowana.
Katalog chorób