Demencja starcza otępienie

Demencja starcza inna nazwa otępienie starcze to choroba, w której upośledzona jest zdolność poznawcza (zdolność myślenia) pacjenta. Demencja powoduje stopniowe upośledzenie pamięci, zdolności umysłowych, zdolności orientacji w czasie i przestrzeni oraz zdolności rozpoznawania ludzi i przedmiotów. W związku z tym stopniowo maleje również zdolność do wykonywania codziennych czynności i kontaktu z innymi osobami. Pacjent cierpi między innymi na zdezorientowanie, złość, podejrzliwość, a nawet wybuchy agresji. Z biegiem czasu, oprócz upośledzenia funkcji poznawczych, upośledzone są również możliwości fizyczne.

Demencja jest jednym z głównych czynników prowadzących do ograniczonych możliwości dla osób starszych i jest uważana za jedną z najpoważniejszych chorób dla samego pacjenta, jego rodziny i społeczeństwa.

Szacuje się, że około 10% osób w wieku 65 lat i starszych cierpi na demencję. Demencja narasta wraz z wiekiem: wśród osób w wieku 65-74 lata na demencję cierpi około 5% osób, a wśród osób w wieku 85 lat i więcej około 30% osób cierpi na demencję. Bardzo rzadko demencję stwierdza się u osób w wieku poniżej 60 lat.

Przyczyny demencji

Demencja jest spowodowana chorobami i stanami, które powodują zwyrodnienie i śmierć komórek mózgowych:

• Choroba Alzheimera  (która dotyka około 60-70% osób z demencją). Choroba ta charakteryzuje się stopniowym pogarszaniem się stanu pacjenta w ciągu 7-10 lat (patrz etapy rozwoju choroby poniżej). Zwykle objawia się u osób starszych bez wyraźnego powodu. Uważa się, że na jego rozwój wpływa połączenie czynników genetycznych, środowiskowych i stylu życia. Bardzo rzadko objawia się w młodym wieku bez oczywistych predyspozycji genetycznych;

• Demencja naczyniowa (która dotyka około 20% osób z demencją). W takich przypadkach zaburzenie jest spowodowane zablokowaniem przepływu krwi w naczyniach krwionośnych mózgu. Zablokowanie to może być nagłe, na przykład w przypadku udaru z powodu zakrzepu krwi w mózgu lub krwotoku mózgowego i może również spowodować inne uszkodzenie mózgu (na przykład paraliż); w innych przypadkach, na przykład przy powtarzających się przypadkach zablokowania przepływu krwi w małych naczyniach krwionośnych mózgu, pogorszenie może następować bardziej stopniowo. Możesz zmniejszyć prawdopodobieństwo wystąpienia otępienia naczyniowego, równoważąc czynniki ryzyka, które do niego prowadzą, takie jak nadciśnienie, cukrzyca, nadmiar tłuszczu we krwi i choroby serca.

• Choroba Picka;

• Ciężkie zmiany miażdżycowe naczyń szyi i mózgu;

• Udary krwotoczne i niedokrwienne, a także przejściowe ataki niedokrwienne;

• Zakrzepica tętnicza;

• Nadciśnienie tętnicze w ciężkiej postaci;

• Cukrzyca (wysoki poziom glukozy we krwi powoduje angiopatię - uszkodzenie małych naczyń, a następnie głód tlenu);

• Ostre i przewlekłe zatrucie (w tym alkoholowe);

• Neuroinfekcje (zapalenie mózgu, zapalenie opon mózgowych);

• Urazy głowy (wstrząsy, stłuczenia mózgu);

• Złośliwe i łagodne guzy mózgu.

Obecność demencji u rodziców lub innych starszych krewnych znacznie zwiększa ryzyko rozwoju patologii. Do czynników predysponujących należy również nadwaga i niewystarczająca praca intelektualna przez całe życie.

Etapy demencji

Ze względu na stopniowy charakter choroby zwykle dzieli się jej przebieg na kilka etapów:

• Łagodna demencja: charakteryzuje się niezależnością pacjenta. Ten etap trwa od dwóch do czterech lat, a objawy pojawiają się jako powszechne oznaki starości: łagodne zaburzenia pamięci (trudności z zapamiętywaniem słów, umieszczanie przedmiotów w niewłaściwym miejscu itp.), Trudności w wykonywaniu złożonych zadań i zmiany nastroju (chaotyczne myśli , skłonność do depresji, agresywność itp.).

• Umiarkowana demencja: Środkowy etap jest najdłuższy i trwa od dwóch do dziesięciu lat. Charakteryzuje się utratą pamięci krótkotrwałej, utratą wątku rozmowy i trudnościami w podejmowaniu decyzji, zaburzeniami snu, podejrzliwością i majaczeniem, a czasem także halucynacjami i bezcelową fermentacją.

• Ciężka demencja: ten etap charakteryzuje się znaczną trudnością w utrzymaniu kontaktu. Utrata pamięci jest na tyle znacząca, że ​​pacjenci z trudem rozpoznają członków rodziny, okazują obojętność i całkowicie tracą zdolność do samodzielności. Ten etap trwa od jednego do trzech lat.