Przejdź do treści
Choroba
Choroba Pompego zwana inaczej glikogenozą typu II jest to rzadka choroba genetyczna należąca do grupy chorób lizosomalnych. Charakteryzuje się rozległym uszkodzeniem komórek nerwowych i mięśniowych w wyniku gromadzenia się glikogenu. Objawy choroby Pompego są różne, ale generalnie charakterystyczne jest postępujące osłabienie mięśni, aw przypadku niektórych postaci choroby kardiomegalia i kardiomiopatia rozstrzeniowa. Choroba Pompego jest leczona enzymatyczną terapią zastępczą, ale skuteczność różni się w zależności od pacjenta.
Obraz kliniczny choroby Pompego wynika z gromadzenia się glikogenu w lizosomach, spowodowanego niedoborem enzymu lizosomalnego, kwaśnej α-1,4-glukozydazy. Istnieją szybko postępujące (klasyczne) i wolno postępujące formy choroby Pompego. Pomimo szerokiego spektrum objawów klinicznych glikogenozy typu II, wszystkie postacie choroby opierają się na niedoborze jednego enzymu, którego kodem jest gen GAA.
Glikogenozą typu II została po raz pierwszy opisana w 1932 roku przez holenderskiego patologa I. K. Pompe. W 1963 roku belgijski biochemik Henry Hares odkrył niedobór enzymu lizosomalnego α-glukozydazy u pacjentów z tą chorobą. Choroba Pompego jest pierwszą chorobą dziedziczną zidentyfikowaną jako lizosomalna choroba spichrzeniowa, z których obecnie opisano około 50.
Częstość występowania choroby Pompego (glikogenoza typu II) wynosi około 1 na 140 000 (klasyczna postać niemowlęca) i 1 na 60 000 dorosłych (choroba Pompego o późnym początku). Choroba występuje u prawie wszystkich grup etnicznych populacji.
Przyczyny choroby Pompego
Choroba Pompego to klasyczna glikogenoza – choroba, w której upośledzony jest rozkład glikogenu. W efekcie dochodzi do jego gromadzenia się i odkładania w organizmie. Choroba Pompego rozwija się w wyniku mutacji genu GAA, zlokalizowanego na chromosomie 17 i odpowiedzialnego za kodowanie enzymu maltazy.
Maltaza jest kluczowym enzymem lizosomalnym, który rozkłada glikogen na prostsze jednostki. Są metabolizowane do glukozy i biorą udział w metabolizmie energetycznym komórki. W chorobie Pompego najpierw rozwija się niedobór glukozy w komórkach, a następnie zaczyna się tam gromadzić glikogen, co prowadzi do rozwoju dystrofii komórkowej.
Klasyfikacja choroby Pompego
Klasyfikacja kliniczna choroby Pompego opiera się na wieku zachorowania. Istnieją następujące formy:
-
Choroba Pompego postać wczesnodziecięca – występuje w pierwszych miesiącach życia pacjenta, objawiając się miopatią, powiększeniem wątroby i kardiomiopatią;
-
Choroba Pompego postać późno dziecięca ujawnia się w 1–3 roku życia, postępuje wolniej;
-
Choroba Pompego postać młodzieńcza rozpoczyna się w wieku 6–10 lat. Głównym dotkniętym narządem jest serce;
-
Choroba Pompego postać dorosła rozwija się w wieku 20-40 lat i charakteryzuje się głównie miopatią.
Choroba pompego, glikogenoza typu II objawy
Objawy choroby Pompego są bardzo różne w różnych postaciach choroby. Typ wczesnodziecięcy charakteryzuje się wyraźnym osłabieniem mięśniowym niemowlęcia, spadkiem jego aktywności ruchowej i płaczliwością. W pediatrii podczas badania takiego pacjenta często wykrywa się opóźnienie rozwoju psychomotorycznego, różny stopień powiększenia wątroby, badanie palpacyjne czasami ujawnia przerost mięśni, który jednak jest raczej słaby. Wraz z dalszym rozwojem choroby Pompego pojawiają się problemy z karmieniem z powodu osłabienia mięśni ssących, wykrywana jest dysfagia, aw efekcie niedożywienie. Narastająca kardiomiopatia i osłabienie mięśni oddechowych ostatecznie doprowadzają do śmierci dziecka.
Późnodziecięca i młodzieńcza postać choroby Pompego przebiega prawie tak samo, różni się jedynie czasem wystąpienia objawów. Z reguły wykrywa się osłabienie mięśni, objawy kardiomiopatii. Z czasem zaczyna się tworzyć wyraźna dystrofia mięśni szkieletowych, kardiomegalia, na tym tle wątroba i śledziona zaczynają się zwiększać. Czas trwania tych postaci choroby Pompego wynosi około 10-12 lat, po których nieleczona następuje śmierć z powodu zdekompensowanej niewydolności serca. Pośrednim objawem będzie wysoka częstotliwość przeziębień z powikłaniami płucnymi, bezdechami sennymi, porannymi bólami głowy.
Dorosła postać choroby Pompego charakteryzuje się późnym początkiem (pierwsze objawy pojawiają się w wieku 20-40 lat). Klinicznie jako pierwsza wykrywana jest miopatia dystalna, objawiająca się osłabieniem mięśni kończyn. Z biegiem czasu dochodzi do skrzywienia kręgosłupa ( skolioza , lordoza ), na skutek osłabienia pochewki mięśniowej otaczającej kręgosłup. W niektórych przypadkach rejestruje się powoli narastające objawy niewydolności serca, ale w tego typu chorobie Pompego uszkodzenie serca nie zawsze występuje. Przebieg dorosłej postaci choroby Pompego trwa kilkadziesiąt lat, dlatego w niektórych przypadkach pacjenci dożywają starości z akceptowalną jakością życia i bez specyficznego leczenia.
Choroba pompego, glikogenoza typu II rozpoznanie
Rozpoznanie choroby Pompego opiera się na objawach klinicznych, badaniach laboratoryjnych i badaniu instrumentalnym (EKG). Specyficznym badaniem jest oznaczenie kwaśnej alfa-1,4-glukozydazy w surowicy krwi i glikogenu w próbkach biopsyjnych tkanki mięśniowej.
Na podstawie badań genetycznych sekwencjonowano gen GAA w celu zidentyfikowania mutacji. Test ten jest zalecany nie tylko chorym pacjentom, ale także ich klinicznie zdrowym krewnym w celu określenia nosicielstwa mutacji.
Choroba pompego, glikogenoza typu II leczenie
Do tej pory jedyną specyficzną metodą leczenia choroby Pompego jest enzymatyczna terapia zastępcza mająca na celu wyrównanie niedoboru kwaśnej alfa-1,4-glukozydazy. Obecne strategie leczenia mogą poprawić jakość życia pacjentów z glikogenozą typu II, ale nie są w stanie zmienić przebiegu choroby. Wczesne rozpoczęcie terapii jest niezwykle ważne dla osiągnięcia jak największego efektu.
Choroba pompego, glikogenoza typu II rokowanie
Choroba pompego, glikogenoza typu II rokowanie w uwarunkowanej genetycznie chorobie różni się w zależności od czasu wystąpienia i nasilenia objawów klinicznych. Bez odpowiedniego leczenia w odpowiednim czasie ta choroba genetyczna, zwłaszcza wśród niemowląt i małych dzieci, często kończy się śmiercią, śmiertelność dość duża. Zapobieganie jest możliwe tylko poprzez szybkie wykrywanie nosicieli choroby Pompego (w obecności choroby Pompego u krewnych) i późniejszą genetyczną diagnostykę prenatalną.
Zobacz zdjęcia chorób występujących na