Autoimmunologiczny zespół niedoczynności wielogruczołowej (APS – autoimmune polyglandular syndromes) jest zaburzeniem immunoendokrynnym charakteryzującym się pierwotną niewydolnością czynnościową kilku gruczołów dokrewnych, a także chorobami narządowymi nieswoistymi dla gruczołów dokrewnych.
Autoimmunologiczny zespół niedoczynności wielogruczołowej istnieje wiele modyfikacji tej choroby, ale najczęściej wyróżnia się:
-
Wielogruczołowy zespół autoimmunologiczny typu 1 (APS1) – rzadszy, ujawniający się już u dzieci
-
Wielogruczołowy zespół autoimmunologiczny typu 2 (APS2) – częstszy, występujący u dorosłych
-
Wielogruczołowy zespół autoimmunologiczny typu 3 (APS3) – jest odmianą APS2, rozpoznawany w przypadku współwystępowania autoimmunologicznych chorób tarczycy z endokrynopatiami z autoagresji innymi niż choroba Addisona
-
Wielogruczołowy zespół autoimmunologiczny typu 4 (APS4) – stwierdzany, gdy konstelacja współistniejących chorób autoimmunologicznych gruczołów dokrewnych nie spełnia kryteriów APS1, APS2 ani APS3, np. w przypadku współwystępowania choroby Addisona z autoimmunologicznym zapaleniem jajników.
Oba typy 1 i 2 autoimmunologicznego zespołu wielogruczołowego występują na tle zaburzeń genetycznych, na co wskazuje rodzinno-dziedziczny typ choroby. Choroba pierwszego typu jest wykrywana u braci i sióstr tego samego pokolenia oraz z autoimmunologicznym zespołem wielogruczołowym drugiego typu u przedstawicieli tej samej rodziny od kilku pokoleń.
Autoimmunologiczny zespół wielogruczołowy typu 1 jest jedyną znaną chorobą autoimmunologiczną o charakterze monogenowym. Rozwój choroby pierwszego typu prowadzi do mutacji genu regulatora autoimmunologicznego, który znajduje się na długim ramieniu chromosomu 21. Autoimmunologiczny zespół wielogruczołowy typu 1 jest dziedziczony w sposób autosomalny recesywny i nie jest związany z haplotypami HLA.
Autoimmunologiczny zespół wielogruczołowy typu 2 jest związany z haplotypem HLA. Przyjmuje się, że mechanizm rozwoju choroby drugiego typu jest związany z nieprawidłową ekspresją antygenów układu HLA na błonach komórkowych gruczołów dokrewnych, która jest aktywowana pod wpływem różnych czynników zewnętrznych.